Opornik łatkowaty[3], ołownik łatkowaty[4], kudzu (Pueraria montana (Lour.) Merr. var. lobata (Willd.) Maesen & S. M. Almeida ex Sanjappa & Predeep) – według nowych ujęć taksonomicznych odmiana gatunku Pueraria montana, dawniej traktowana jako odrębny gatunek Pueraria lobata (Willd.)[5]. Reprezentuje rodzinę bobowatych. Wykorzystywany jest jako lek tradycyjny oraz źródło włókna tekstylnego i stosowanego do wyrobu olinowania[4].
Występuje naturalnie w Azji południowo-wschodniej oraz na wyspach Oceanii i w Japonii. Zawleczony do Ameryki Północnej i Środkowej, Afryki południowej, Azji centralnej, regionu Kaukazu i na Ukrainę[4][6]. W miejscach, w których został zawleczony (np. w USA) jest uporczywym, bardzo inwazyjnym chwastem, wypierającym gatunki rodzime[4]. Gatunek ujęty jest na liście inwazyjnych gatunków stwarzających zagrożenie dla Unii Europejskiej[7][8].
Pnącze o drewniejącej łodydze długości do 30 m. W górnej części owłosionej. Liście trójlistkowe, z dużymi, szerokojajowatymi listkami. Kwiaty barwy purpurowej, zebrane w grona długości do 30 cm, wyrastające w kątach liści. Owocem jest owłosiony strąk o długości ok. 5 cm zawierający kilka nasion. Korzeń duży, bulwiasty[3].
Surowiec zielarski: Wysuszone korzenie (Puerariae radix), rzadziej kwiaty (Puerariae flos)[4].
Działanie: Korzeń w chińskim lecznictwie jest stosowany od czasów starożytnych w terapii migreny, niewydolności naczyń wieńcowych, nadciśnieniu tętniczym, alergii, biegunkach, w leczeniu choroby alkoholowej, jak również przeciw przeziębieniom, grypie, gorączce. Roślina bogata w izoflawonoidy (m.in. puearynę, daidzeinę, daidzinę). Efekt w leczeniu alkoholizmu przypisuje się daidzinie i daidzeinie[4].
Roślina włóknista
W Chinach gatunek był wykorzystywany jako źródło włókna tekstylnego i do wyrobu olinowania[4].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abAlicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003. ISBN 83-214-1305-6. Brak numerów stron w książce
↑ abcdefgBen-Erik Wyk van, Michael Wink: Rośliny lecznicze świata. Wroclaw: MedPharm Polska, 2008, s. 260. ISBN 978-83-60466-51-3.