| Imię i nazwisko |
Orlanda Amarílis Lopes Rodrigues Fernandes Ferreira |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Dziedzina sztuki |
literatura |
Orlanda Amarílis, właśc. Orlanda Amarílis Lopes Rodrigues Fernandes Ferreira[1] (ur. 1924 w Assomadzie, zm. 1 lutego 2014 w Lizbonie) – kabowerdeńska pisarka.
Urodziła się w 1924 roku w Assomadzie, na wyspie Santiago[1][2]. Jej siostra, Ivone Ramos, również została pisarką[1]. W połowie lat 50. Amarílis zamieszkała w Portugalii[1][2] i spędziła większość życia w Lizbonie[3].
W dziedzinie literatury niefikcjonalnej zadebiutowała młodo, publikując kilka artykułów i kronik na łamach kabowerdeńskiego magazynu „Certeza”, zaś w wieku pięćdziesięciu lat ukazały się jej pierwsze utwory niefikcjonalne[3]. Została pierwszą kobietą z Zielonego Przylądka, która opublikowała dzieło literatury niefikcjonalnej o długości powieści[4]. Współpracowała z magazynami „Colóquio/Letras”, „África” i „Loreto 13”, jej twórczość ukazała się także w kilku antologiach[1].
W trylogii zbiorów opowiadań Cais-do-Sodré té Salamans, Ilhéu dos Pássaros i A Casa dos Mastros odeszła od tradycyjnych tematów poruszanych przez pokolenie autorów związanych z magazynem „Claridade”, skupionych na opisywaniu kabowerdeńskiej rzeczywistości przez pryzmat izolacji, prowincjonalności i nieprzewidywalności przyrody[5]. Choć trylogia opisuje życie tak na miejscu, jak i diaspory[4], tym samym wpisując się w lokalną tradycję emigracji, bohaterowie nie odnajdują lepszego życia poza granicami ojczyzny, a ich nowe życie w Lizbonie często jest równie trudne[5]. Kobiece postaci, którym poświęcała wiele miejsca[4], natrafiają na ten sam schemat patriarchalnej kontroli, który znany był im z wysp Zielonego Przylądka[5].
Jej mężem był literat Manuel Ferreira (1917–1992)[6].
Zmarła 1 lutego 2014 roku w Lizbonie[1].