Otto Dibelius

Otto Dibelius
	; Otto Dibelius (po lewej) i Konrad Adenauer (1957)
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1880 ; Berlin
Data i miejsce śmierci	31 stycznia 1967 ; Berlin
Miejsce pochówku	Parkfriedhof Lichterfelde
Wyznanie	luteranizm
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Otto Dibelius (ur. 12 maja 1880 w Berlinie, zm. 31 stycznia 1967 tamże) – niemiecki teolog ewangelicki i działacz antynazistowski.

Życiorys

W 1925 został superintendentem kościelnej prowincji Brandenburgii, Kościoła Ewangelickiego Unii Staropruskiej. W młodości był wielkoniemieckim nacjonalistą, a w 1933 wystąpił w obronie praw Kościoła, sprzeciwiając się próbom łączenia etyki chrześcijańskiej z ideologią nazistowską, za co w latach 1934–1945 był pozbawiony urzędu i w związku z tym działał w Kościele Wyznającym. Był trzykrotnie więziony przez władze III Rzeszy. Po zakończeniu II wojny światowej, w latach 1945–1966 był biskupem Kościoła Ewangelickiego Berlina i Brandenburgii, a jednocześnie w latach 1949–1961 przewodniczącym Rady Kościoła Ewangelickiego w Niemczech. Był działaczem ekumenicznym, w latach 1954–1961 pełnił funkcję prezydenta Światowej Rady Kościołów. W 1960 wystąpił z krytyką panującego w NRD systemu politycznego.

Dibelius z ramienia Ewangelickiego Kościoła Unii Staropruskiej sprzeciwiał się włączeniu w 1946 organizacji kościelnej na Ziemiach Zachodnich w skład Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej^[1].

Das Jahrhundert der Kirche: Geschichte, Betrachtung, Umschau und Ziele, Berlin: Furche-Verlag, 1927.
In the Service of the Lord, London: Faber and Faber, 1964.

↑ Hartmut Rudolph, Evangelische Kirche und Vertriebene 1945 bis 1972, Bd. 1: Kirchen ohne Land, Göttingen 1984, s. 200, przyp. 58.