Patrycjat (średniowiecze i nowożytność)

Patrycjat (z łac.) – najbogatsza warstwa mieszczan w okresie od XII do XVIII wieku, sprawująca w miastach władzę ekonomiczną i polityczną, członkowie rady miejskiej, najbogatsi kupcy, bogaci rzemieślnicy, bankierzy, właściciele gruntów miejskich^[1].

Historia

Patrycjat jako kategorię społeczną wyodrębnia się poczynając od XII, aż do XVIII wieku^[1]. Sama nazwa została wprowadzona w historiografii w XVIII wieku.

W średniowieczu patrycjat największych polskich miast był często pochodzenia niemieckiego, lecz w zjednoczonym państwie ulegał polonizacji^[2]. W Polsce rozwój patrycjatu łączy się z przywilejami monarszymi i prawem niemieckim. Szczególny rozwój polskiego patrycjatu nastąpił w XIV wieku^[3].

Członkowie patrycjatu chcieli dorównać szlachcie. Kryzys miast i mieszczaństwa w okresie XVII i XVIII wieku doprowadził do stopniowego zaniku tej warstwy społecznej^[2].

Zobacz też

patrycjusze w starożytnym Rzymie

Przypisy

↑ ^a ^b Historia. Encyklopedia szkolna PWN, wyd. 2009, s. 457
↑ ^a ^b Bogdan Snoch Szkolny słownik historii Polski od pradziejów do roku 1795 tom I, wyd. 1995, s. 87
↑ Encyklopedia szkolna. Historia Polski, wyd. 2015, s. 247

Bibliografia

Marek Czapliński, Zbigniew Fras, Stanisław Rosik, Jacek Piotrowski, Jerzy Maroń: Słownik encyklopedyczny: Historia. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 1998, s. 287. ISBN 83-85336-69-9.

[PWN-1] Historia. Encyklopedia szkolna PWN, wyd. 2009, s. 457

[Snoch-2] Bogdan Snoch Szkolny słownik historii Polski od pradziejów do roku 1795 tom I, wyd. 1995, s. 87

[3] Encyklopedia szkolna. Historia Polski, wyd. 2015, s. 247

[1]

[2]

[3]