Pauline Lucca, litografia Josefa Kriehubera z 1862 roku | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Typ głosu | |
Gatunki | |
Zawód |
Pauline Lucca (ur. 25 kwietnia 1841 w Wiedniu, zm. 28 lutego 1908 tamże[1][2]) – austriacka śpiewaczka operowa, sopran.
Pochodziła z niemiecko-włoskiej rodziny[2]. Studiowała w Wiedniu u Richarda Lewy’ego, zadebiutowała na scenie w 1859 roku w wiedeńskiej Hofoper rolą 2. chłopca w Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta[1]. Międzynarodowy rozgłos zdobyła występami w Ołomuńcu w 1859 roku w roli Elwiry w Ernanim Giuseppe Verdiego[1][2]. W 1860 roku występowała w Pradze. Tam została zauważona przez Giacomo Meyerbeera, który zachwycony jej talentem załatwił jej angaż do Hofoper w Berlinie, gdzie występowała w latach 1861–1872[1][2]. W sezonach 1863–1864, 1872 i 1882–1884 śpiewała gościnnie w Covent Garden Theatre w Londynie[1]. W latach 1872–1874 odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych[1][2], następnie występowała w Brukseli (1876) oraz Petersburgu i Moskwie (1877)[1]. Od 1874 do przejścia na emeryturę w 1889 roku związana była z wiedeńską Hofoper[1][2].
Dysponowała głosem o skali od g do c3[1]. Odtwarzała role w operach W.A. Mozarta, Vincenzo Belliniego, Gaetano Donizettiego, Daniela Aubera, Arriga Boita i Giuseppe Verdiego, jej popisową była tytułowa rola w Carmen Georges’a Bizeta[1]. Śpiewała rolę Seliki w pierwszych wystawieniach Afrykanki Giacomo Meyerbeera w Londynie (1865) i Berlinie (1865)[1].
W swoim czasie cieszyła się sławą jako „prima donna assoluta”, rozgłos zapewnił jej zarówno talent wokalny, jak i opisywane w ówczesnej prasie burzliwe życie naznaczone kilkoma małżeństwami i rozwodami[2]. Podczas jej amerykańskiego tournée rozpowszechniana była wydana w 1872 roku w Nowym Jorku promocyjna broszura Bellicose Adventures of Peaceable Prima Donna, opisująca rzekome perypetie śpiewaczki w czasie wojny francusko-pruskiej[2].