Pavle Ivić

Pavle Ivić
Павле Ивић
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1924
Belgrad

Data i miejsce śmierci

19 września 1999
Belgrad

Zawód, zajęcie

językoznawca

Narodowość

serbska

Pavle Ivić (cyr. Павле Ивић; ur. 1 grudnia 1924 w Belgradzie, zm. 19 września 1999 tamże) – serbski językoznawca, dialektolog i fonolog.

Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Belgradzkiego. Dyplom uzyskał w 1949 roku, doktoryzował się w 1954 roku[1]. W latach 1949–1954 był asystentem na tejże uczelni, w latach 1954–1972 zaś piastował stanowisko docenta[1]. Był także profesorem na Uniwersytecie w Nowym Sadzie[1].

W 1972 roku został wybrany członkiem korespondentem Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk, w 1978 roku zaś członkiem rzeczywistym[1]. W 1979 r. został mianowany członkiem korespondentem Słoweńskiej Akademii Nauki i Sztuki[2].

Autor ok. 450 esejów, recenzji i innych prac[1]. Współtworzył bądź redagował 17 książek[1].

Wybrana twórczość[edytuj | edytuj kod]

  • Dijalektologija srpkohrvatskog jezika (1956)
  • 0 govoru Galipoljskih Srba (1957)
  • Die Serbokroatischen Dialekte (1958)
  • Accent in Serbocroatian (współautorstwo, 1963)
  • Srpski narod i njegov jezik (1971)
  • 0 slovenskim jezicima i dijalektima (1991)
  • Iz istorije srpskohrvatskog jezika (1991)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Jože Toporišič, Pavle Ivić [online], Słoweńska Akademia Nauki i Sztuki [dostęp 2019-12-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-17] (słoweń.).
  2. ↑ „Letopis Slovenske akademije znanosti in umetnosti”, 53/2002, Lublana, s. 87, ISSN 0374-0315 (słoweń.).