Paweł Graś
.jpg) Paweł Graś (2014) | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 lutego 1964 |
|---|---|
| Rzecznik prasowy Rządu RP | |
| Okres |
od 23 lutego 2009 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Sekretarz generalny Platformy Obywatelskiej | |
| Okres |
od grudnia 2013 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Andrzej Biernat (p.o.) |
Paweł Bolesław Graś (ur. 23 lutego 1964 w Kętach[1]) – polski przedsiębiorca i polityk, poseł na Sejm III, IV, V, VI i VII kadencji (1998–2014), w latach 2007–2008 i 2009–2014 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w latach 2009–2014 rzecznik prasowy rządów Donalda Tuska, w latach 2013–2014 sekretarz generalny PO, od 2024 szef Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wykształcenie i działalność zawodowa
[edytuj | edytuj kod]Syn Tadeusza i Haliny z domu Duszek[1]. Przez trzy lata studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie (na tej samej uczelni) dziennikarstwo w Instytucie Nauk Politycznych; studia ukończył w 1992. Od 1990 kierował polsko-niemiecką firmą informatyczną Pro-Holding.
Działalność polityczna
[edytuj | edytuj kod]W czasach studiów zaangażował się w działalność opozycyjnego ruchu uczelnianego, pod koniec lat 80. był przewodniczącym Komisji Uczelnianej NZS na UJ.
Należał do Unii Polityki Realnej[2]. W 1995 brał udział w zakładaniu Ruchu Stu, przewodniczył tej partii w regionie małopolskim, a następnie kierował radą polityczną. W wyborach parlamentarnych w 1997 kandydował z listy AWS do Sejmu III kadencji w okręgu krakowskim, jednak nie zdobył mandatu. Od kwietnia do grudnia 1998 był doradcą premiera Jerzego Buzka ds. obronności i bezpieczeństwa państwa. Objął mandat w Sejmie po rezygnacji z funkcji krakowskiego posła AWS Marka Nawary, składając ślubowanie poselskie 16 grudnia 1998. Jako reprezentant Ruchu Stu zasiadł wkrótce w Zespole Parlamentarnym PPChD[3]. Później był członkiem Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego (do 2001).
W lutym 2001 został pełnomocnikiem Platformy Obywatelskiej w Małopolsce Południowo-Zachodniej. Pełnił funkcje sekretarza Komisji Rewizyjnej PO oraz zastępcy sekretarza generalnego. W wyborach w 2001 uzyskał mandat posła jako kandydat Platformy Obywatelskiej w okręgu chrzanowskim, ponownie został wybrany cztery lata później, także jako kandydat PO. Zasiadał w Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Obrony Narodowej oraz Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka. W Sejmie IV kadencji był m.in. członkiem Komisji Nadzwyczajnej ds. rządowego projektu ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu. W Sejmie V kadencji przewodniczył Podkomisji stałej ds. Współpracy z Zagranicą i NATO. Od kwietnia do czerwca 2006 był wiceprzewodniczącym Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego (jednocześnie likwidujących Wojskowe Służby Informacyjne).
Od 26 czerwca 2007 był przewodniczącym Komisji ds. Służb Specjalnych. 22 i 24 sierpnia 2007 brał udział w wysłuchaniu informacji byłego ministra spraw wewnętrznych i administracji Janusza Kaczmarka ws. okoliczności śmierci Barbary Blidy oraz akcji Centralnego Biura Antykorupcyjnego w Ministerstwie Rolnictwa (tzw. afera gruntowa). Po wysłuchaniu ministra kierowana przez niego komisja wniosła o powołanie komisji śledczych do rozpatrzenia obu tych spraw.
W wyborach z 21 października 2007 po raz czwarty został wybrany do Sejmu, kandydując kolejny raz jako lider listy Platformy Obywatelskiej w okręgu chrzanowskim i otrzymując 35 779 głosów. 16 listopada 2007 objął stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów jako pełnomocnik rządu ds. bezpieczeństwa. 11 stycznia 2008 została przyjęta jego dymisja z tej funkcji.
23 lutego 2009 został powołany na rzecznika prasowego Rządu Donalda Tuska i sekretarza stanu w KPRM. W wyborach w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję na kolejną kadencję, dostał 36 992 głosy[4].
W grudniu 2013 wybrany na sekretarza generalnego PO. Zastąpił na tym stanowisku Andrzeja Wyrobca. 7 stycznia 2014 zakończył pełnienie funkcji rzecznika prasowego rządu, pozostając na stanowisku sekretarza stanu w KPRM. W związku z planami objęcia przez niego stanowiska w Brukseli (jako współpracownika przewodniczącego Rady Europejskiej Donalda Tuska) w listopadzie tego samego roku złożył mandat poselski oraz rezygnację ze stanowiska sekretarza stanu w KPRM i z funkcji sekretarza generalnego PO[5].
Po objęciu 1 grudnia 2014 przez Donalda Tuska stanowiska przewodniczącego Rady Europejskiej został starszym doradcą ds. polityki i komunikacji odpowiedzialnym za kontakty z Parlamentem Europejskim, parlamentami narodowymi i partiami politycznymi[6]. Pełnienie tej funkcji zakończył 30 listopada 2019. Następnie został szefem gabinetu przewodniczącego Europejskiej Partii Ludowej[7]. W lutym 2024 objął stanowisko szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów w administracji rządowej Donalda Tuska[8].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Paweł Graś jest żonaty, ma syna Jakuba.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Graś Paweł Bolesław. W: Władysław Tyrański: Kto jest kim w Krakowie. Lokalne władze, urzędy, instytucje, środowiska. Edukacja, zatrudnienie, pozycja zawodowa, działalność polityczna i społeczna, sympatie polityczne, rodzina, rozrywki i upodobania (dane z 1999 roku). Kraków: Krakowska Agencja Informacyjna, 2000, s. 103. ISBN 83-909309-2-7. OCLC 47866363.
- ↑ Kadry spod muszki. polityka.pl, 1 stycznia 2012. [dostęp 2014-12-08].
- ↑ Zespół Parlamentarny PPChD. chadecja.org.pl. [dostęp 2014-12-08].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2014-12-08].
- ↑ Paweł Graś przestał być sekretarzem generalnym PO. onet.pl, 18 listopada 2014. [dostęp 2014-12-08].
- ↑ Gabinet Przewodniczącego Rady Europejskiej. european-council.europa.eu. [dostęp 2014-12-08].
- ↑ People. epp.eu. [dostęp 2020-01-20]. (ang.).
- ↑ Olga Łozińska: Szef KPRM: Paweł Graś jest już szefem gabinetu politycznego premiera. pap.pl, 2 lutego 2024. [dostęp 2024-02-02].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2014-12-08].