Pałac Branickich w Warszawie (ul. Miodowa)

Pałac Branickich
w Warszawie
Zabytek: nr rej. 436/1 z 1 lipca 1965[1]
Ilustracja
Widok pałacu od strony ulicy Podwale
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. Miodowa 6
ul. Podwale 3 i 5

Typ budynku

pałac

Architekt

Jan Zygmunt Deybel

Rozpoczęcie budowy

XVIII w.

Zniszczono

II wojna światowa

Odbudowano

1947–1953

Pierwszy właściciel

Jan Klemens Branicki

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Branickichw Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Pałac Branickichw Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Branickichw Warszawie”
Ziemia52°14′49″N 21°00′41″E/52,246944 21,011389
Multimedia w Wikimedia Commons

Pałac Branickich – pałac znajdujący się w Warszawie przy ulicy Miodowej 6. Oficyny pałacu są przypisane do ulicy Podwale (nr 3 i 5).

Wybudowany w bezpośrednim sąsiedztwie Zamku Królewskiego, należał do najbogatszych rezydencji magnackich w stolicy.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej połowie XVII wieku w miejscu tym stał dwór rodziny Sapiehów. W XVIII wieku posesja została kupiona przez Stefana Mikołaja Branickiego.

Pałac został wzniesiony w latach 40. XVIII wieku dla Jana Klemensa Branickiego, hetmana wielkiego koronnego. Jego głównym architektem był Jan Zygmunt Deybel. Współpracowali z nim także Jan Henryk Klemm, Jakub Fontana i rzeźbiarz Jan Chryzostom Redler. Późnobarokowy pałac posiada dwie klasycystyczne oficyny, okalające rozległe podwórze, zamknięte bramą od strony ulicy Podwale. Od przydomku małżonki hetmana, Izabelli z Poniatowskich (siostry króla Stanisława Augusta), pałac nazywany był powszechnie „pałacem Pani Krakowskiej” (odziedziczyła tę posesję w 1771 roku).

W 1804 roku sprzedała pałac rodzinie Niemojewskich, zaś w roku 1817 jego właścicielem stał się Stanisław Sołtyk. Pałac był przebudowywany wielokrotnie w wieku XIX.

Do 1949 r. należał do Franciszka Salezego Potockiego, kiedy odebrano mu go na podstawie dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy z 26 października 1945 (tzw. dekretu Bieruta). Zniszczony podczas II wojny światowej[2], został odbudowany w latach 1947–1953. Mieściło się w nim Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego[3].

W 1965 pałac wraz z oficynami i bramą został wpisany do rejestru zabytków[1].

Do 2009 był jedną z siedzib Urzędu m. st. Warszawy. We wrześniu 2008 władze miasta podjęły negocjacje ze spadkobiercami Potockiego w sprawie warunków zwrotu nieruchomości[4].

W 2013 spadkobiercy Franciszka Salezego Potockiego sprzedali budynek jednemu z deweloperów[5]. W grudniu 2022 w pałacu (połączonym z sąsiednim pałacem Szaniawskich) otwarto hotel Verte należący do butikowej sieci Autograph Collection Marriott International[6].

Inne informacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Przy wejściu do pałacu od strony dziedzińca znajduje się para zachowanych dwukomorowych gaśników na pochodnie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) – stan na 30 września 2024 roku. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 46. [dostęp 2025-01-17].
  2. ↑ Alfred Lauterbach. Zniszczenie i odbudowa Warszawy zabytkowej. „Kronika Warszawy”. 4(8), s. 58, 1971. 
  3. ↑ Tadeusz Podgórski: Zwiedzamy Warszawę. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1956, s. 97.
  4. ↑ Warszawski ratusz na walizkach [online], wyborcza.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
  5. ↑ Kordian Kuczma. Złoto dla zuchwałych. Warszawska reprywatyzacja. „Skarpa Warszawska”, s. 8, wrzesień 2016. 
  6. ↑ Hotel w pałacu. sztuka-architektury,pl, 2 lutego 2023. [dostęp 2023-05-15].