Typy penicillusa u Penicillium; A - monowertycjoidalny, B - diwertycjoidalny, C - triwertycjoidalny | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
Penicillium decumbens |
Nazwa systematyczna | |
Penicillium decumbens Thom Bull. U.S. Department of Agriculture, Bureau Animal Industry 181: 71 (1910) |
Penicillium decumbens Thom – gatunek grzybów z klasy Eurotiomycetes[1]. Mikroskopijne grzyby strzępkowe.
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1910 roku Charles Thom[1]. Synonimy[2]:
Kolonie na agarze z roztworem Czapeka rozrastają się powoli, osiągając średnicę 2–3 cm w ciągu 12–14 dni w temperaturze pokojowej, u niektórych szczepów są prawie aksamitne, u innych wykazują tendencję do tworzenia białych przerostów grzybni w centralnych obszarach, u jeszcze innych są prawie kłaczkowate i osiągają grubość do 1–2 mm. Wszystkie jednak charakteryzują się luźno splecionymi i zwisającymi strzępkami, zawierającymi krótkie konidiofory, zarodnikujące na całej powierzchni kolonii, marginalny wzrost u niektórych szczepów jest bardzo cienki, w dużej mierze zanurzony w strefach o szerokości 1–3 mm, zabarwiony na odcienie od szarożółtozielonych do herbacianozielonych, w starszych koloniach rozwijają się na powierzchni kępki sterylnej wtórnej grzybni. Wysięku brak, lub jest niepozorny, zapach charakterystyczny, aromatyczny, podobny do mydła. Rewers bezbarwny lub z lekkim zielonkawym odcieniem[3].
Kolonie na agarze z ekstraktem słodowym rosną szybciej, do 4–6 cm po 2 tygodniach, są płaskie, tej samej barwy co na Czapeku, ale blednące z wiekiem do odcieni szarobrązowych, bardzo silnie zarodnikujące. Penicyle wytwarzane obficiej i często nieco większe niż na Czapeku, ale wytwarzające luźne kolumny zarodników o długości do 250 µm[3].
Konidiofory 50–100 × 2–2,5 µm, z wierzchołkami lekko powiększonymi, gładkimi lub drobno chropowatymi, wyrastające w kolejnych węzłach na wystających strzępkach, które w obszarach brzeżnych wielu szczepów rosną jak stolony wzdłuż podłoża. Penicillusy prawie całkowicie monovertycjalne i tylko sporadycznie wykazujące rozgałęzienia. Tworzą luźne kolumny konidiów o długości do 100 µm. Ramiona penicillusów przeważnie w zwartych skupiskach do 12 lub 15, o wymiarach 7–9 × 2–2,5 µm, czasami wyrastające na dwóch bezpośrednio sąsiadujących poziomach. Konidia eliptyczne do prawie kulistych 2–2,5 µm w osi długiej, sporadycznie do 3 µm, gładkie, wydające się lekko zielone pod mikroskopem[3].
Podano występowanie Penicillium decumbens w Ameryce Północnej, Europie, Azji, Afryce, Australii i Antarktyce, najwięcej stanowisk w Australii[4]. Grzyb glebowy. W Polsce podano liczne notatki o wyizolowaniu go z gleby, ryzosfery, korzeni, siewek i nasion różnych roślin uprawnych[5].