Penicillium decumbens

Penicillium decumbens
Ilustracja
Typy penicillusa u Penicillium; A - monowertycjoidalny, B - diwertycjoidalny, C - triwertycjoidalny
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

workowce

Klasa

Eurotiomycetes

Rząd

kropidlakowce

Rodzina

kropidlakowate

Rodzaj

pędzlak

Gatunek

Penicillium decumbens

Nazwa systematyczna
Penicillium decumbens Thom
Bull. U.S. Department of Agriculture, Bureau Animal Industry 181: 71 (1910)

Penicillium decumbens Thom – gatunek grzybów z klasy Eurotiomycetes[1]. Mikroskopijne grzyby strzępkowe.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1910 roku Charles Thom[1]. Synonimy[2]:

  • Eupenicillium meridianum D.B. Scott 1968
  • Penicillium arabicum Baghd. 1968
  • Penicillium decumbens var. atrovirens S. Abe 1956
  • Penicillium glaucolanosum Chalab. 1950
  • Penicillium meridianum D.B. Scott 1968

Morfologia i fizjologia

[edytuj | edytuj kod]

Kolonie na agarze z roztworem Czapeka rozrastają się powoli, osiągając średnicę 2–3 cm w ciągu 12–14 dni w temperaturze pokojowej, u niektórych szczepów są prawie aksamitne, u innych wykazują tendencję do tworzenia białych przerostów grzybni w centralnych obszarach, u jeszcze innych są prawie kłaczkowate i osiągają grubość do 1–2 mm. Wszystkie jednak charakteryzują się luźno splecionymi i zwisającymi strzępkami, zawierającymi krótkie konidiofory, zarodnikujące na całej powierzchni kolonii, marginalny wzrost u niektórych szczepów jest bardzo cienki, w dużej mierze zanurzony w strefach o szerokości 1–3 mm, zabarwiony na odcienie od szarożółtozielonych do herbacianozielonych, w starszych koloniach rozwijają się na powierzchni kępki sterylnej wtórnej grzybni. Wysięku brak, lub jest niepozorny, zapach charakterystyczny, aromatyczny, podobny do mydła. Rewers bezbarwny lub z lekkim zielonkawym odcieniem[3].

Kolonie na agarze z ekstraktem słodowym rosną szybciej, do 4–6 cm po 2 tygodniach, są płaskie, tej samej barwy co na Czapeku, ale blednące z wiekiem do odcieni szarobrązowych, bardzo silnie zarodnikujące. Penicyle wytwarzane obficiej i często nieco większe niż na Czapeku, ale wytwarzające luźne kolumny zarodników o długości do 250 µm[3].

Konidiofory 50–100 × 2–2,5 µm, z wierzchołkami lekko powiększonymi, gładkimi lub drobno chropowatymi, wyrastające w kolejnych węzłach na wystających strzępkach, które w obszarach brzeżnych wielu szczepów rosną jak stolony wzdłuż podłoża. Penicillusy prawie całkowicie monovertycjalne i tylko sporadycznie wykazujące rozgałęzienia. Tworzą luźne kolumny konidiów o długości do 100 µm. Ramiona penicillusów przeważnie w zwartych skupiskach do 12 lub 15, o wymiarach 7–9 × 2–2,5 µm, czasami wyrastające na dwóch bezpośrednio sąsiadujących poziomach. Konidia eliptyczne do prawie kulistych 2–2,5 µm w osi długiej, sporadycznie do 3 µm, gładkie, wydające się lekko zielone pod mikroskopem[3].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Podano występowanie Penicillium decumbens w Ameryce Północnej, Europie, Azji, Afryce, Australii i Antarktyce, najwięcej stanowisk w Australii[4]. Grzyb glebowy. W Polsce podano liczne notatki o wyizolowaniu go z gleby, ryzosfery, korzeni, siewek i nasion różnych roślin uprawnych[5].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]
  • P. decumbens wykazuje się dużą skutecznością w produkcji lipidów i może być wykorzystany w procesach biotechnologicznych do ich wytwarzania z substratu celulozowego. Najliczniej wytwarzanymi przez niego kwasami tłuszczowymi są: kwas palmitynowy, oleinowy, linolowy i stearynowy[6].
  • Jest od 1996 r. w Chinach stosowany do przemysłowej produkcji celulazy[7].
  • Był stosowany w laboratoryjnej lub pilotażowej produkcji etanolu i wodoru z materiałów lignocelulozowych[7].
  • Prowadzi się badania nad zastosowaniem go do biorafinacji biomasy lignocelulozowej na paliwa płynne i chemikalia. Stosuje się do tego celu zwykle Trichoderma reesei, ale P. decumbens produkuje układy enzymatyczne o lepszej wydajności i po przeprowadzeniu prac badawczych może się okazać w tym zakresie lepszym rozwiązaniem[7].
  • Jest stosowany do fermentacji melasy buraczanej[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  3. a b c K.B. Raper, C. Thom, A manual of the Penicillia, Mycobank, 1949, s. 1–878 [dostęp 2024-12-20].
  4. Występowanie Penicillium decumbens na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  5. Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, s. 444, ISBN 978-83-89648-75-4.
  6. B. Avenda˜no-Morales, R. Hern´andez-Mart´ınez, I. Valdez-Vazquez, Lipid production by Penicillium decumbens from the direct conversion of seaweed bagasse, „Revista Mexicana de Ingeniería Química”, 6 (3), 2017, s. 691–702 [dostęp 2024-12-20].
  7. a b c Guodong Liu i inni, Genomic and Secretomic Analyses Reveal Unique Features of the Lignocellulolytic Enzyme System of Penicillium decumbens [online], PLOS ONE, 2013 [dostęp 2024-12-20].
  8. Antonia M. Jiménez i inni, Influence of Aerobic Pretreatment with Penicillium decumbens on the Anaerobic Digestion of Beet Molasses Alcoholic Fermentation Wastewater in Suspended and Immobilized Cell Bioreactors [online] [dostęp 2020-10-19] (ang.).