Penicillium miczynskii
 Morfologia Penicillium sp. | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Penicillium miczynskii |
| Nazwa systematyczna | |
| Penicillium miczynskii K.W. Zaleski Bull. Acad. Polon. Sci., Math. et Nat., Sér. B: 482 (1927) | |
Penicillium miczynskii K.W. Zaleski – gatunek grzybów z rodziny Aspergillaceae[1]. Mikroskopijny grzyb strzępkowy.
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1927 roku Karol Zaleski. Wyizolował go z gleby pod drzewami iglastymi[1]. Epitetem gatunkowym uczcił polskiego botanika Kazimierza Jana Miczyńskiego. W 1980 r. John Ingram Pitt wskazał lektotyp tego gatunku[1]. Ma 7 synonimów, niektóre z nich[2]:
- Eupenicillium shearii Stolk & D.B. Scott 1967
- Penicillium michaelis Quintan. 1982
Morfologia i rozwój
[edytuj | edytuj kod]Kolonie na agarze z roztworem Czapeka osiągają średnicę 3 do 3,5 cm w ciągu 2 tygodni w temperaturze pokojowej, są bezstrefowe lub strefowane na obszarze brzeżnym podczas konidiogenezy, nieregularnie uniesione i zazwyczaj pofalowane i mózgowato pomarszczone, szczególnie na środku, mają też promieniste bruzdy rozciągające się do brzegów. Składają się z dość cienkiej, filcowatej grzybni substratowej zbudowanej ze strzępek o barwie od żółtej do zielonej. Warstwy powierzchniowe o gęstej teksturze lub, w niektórych szczepach, kłaczkowate na brzegach kolonii. Struktury konidialne skąpo wytwarzane na całej powierzchni kolonii, ale sporadycznie bardziej skoncentrowane w wąskiej strefie brzeżnej, w odcieniach szarozielonych lub zielonych. Wysięk dość obfity, w małych kropelkach, przezroczysty lub w odcieniach bladożółtych, zapach słaby. Rewers jasnożółty do żółtopomarańczowego. Konidiofory powstają głównie z grzybni substratowej, rzadziej z grzybni powietrznej, mają rozmiary do 300–400 × 2–2,5 µm, są gładkościenne, czasami rozgałęzione. Penicillusy zróżnicowane, zwykle rozgałęzione, czasami monowertyckoidalne lub diwertycjoidalne, ale zazwyczaj składające się z 3 do 5 metuli, często nieregularnej długości i czasami powstające na różnych poziomach, z ramionami i metulami czasami wyrastającymi z tego samego węzła. Metule 8–15 µm x około 2–2,2 µm, ramiona w dość zwartych skupiskach po 5 do 8, około 7–9 × 1,5 do 2 µm z końcówkami zawierającymi konidia, wąskimi i raczej stopniowo zwężającymi się. Konidia prawie kuliste do eliptycznych, 2,5–3 × 2–2,5 µm, o cienkich i gładkich lub prawie gładkich ścianach, zebrane w splątane łańcuszki o długości do 50 lub 75 µm[3].
Kolonie na agarze słodowym osiągają średnicę 3,5–4 cm po 2 tygodniach. Mają bazalną warstwę grzybni filcowatą, cienką i łatwo rozrywającą się, lub nieco cięższą i raczej kruchą, szeroki i płaski brzeg, środek promieniście bruzdowany. Zarodnikują średnio lub silnie. brak wysięku, słaby zapach. Rewers w odcieniach pomarańczowym lub matowożółtym[3].
Badania naukowe
[edytuj | edytuj kod]- Grzyb wodny[4] i grzyb glebowy. Występuje na wszystkich kontynentach poza Antarktydą[5]. W Polsce wyizolowano go z gleby, ryzosfery, korzeni i sadzonek jodły i pszenicy zwyczajnej[6].
- Może być wykorzystany do wytwarzania b-glukozydaz – enzymów mających duży potencjał do wykorzystania w różnych procesach biotechnologicznych[7].
- Wykazuje wysoką tolerancję na pestycyd dieldrynę. Po 4 dniach inkubacji dokonał biotransformacji 70% tego pestycydu[4].
- Rozmnażanie płciowe jest uważane za korzystne pod względem ewolucyjnym, ponieważ umożliwia nowe kombinacje alleli, a zatem zwiększa ilość zmienności w obrębie gatunku. Aby sprawdzić, czy tak jest naprawdę, dokonano porównawczych badań bezpłciowo rozmnażającego się P. miczynskii i blisko spokrewnionego, ale rozmnażającego się płciowo Eupenicillium shearii. Wyniki wykazały, że gatunki Penicillium mogą, w rzadkich przypadkach, rekombinować genetycznie; regularne występowanie mejozy w cyklu życiowym Eupenicillium shearii nie ułatwia rekombinacji, a największa zmienność genetyczna nie była związana z rekombinacją, lecz z propagacją klonalną[8] (Później okazało się, że Penicillium miczynskii i Eupenicllium shearii to synonimy; badanie straciło więc sens[2]).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2025-01-09] (ang.).
- ↑ a b Species Fungorum [online] [dostęp 2025-01-09] (ang.).
- ↑ a b K.B. Raper, C. Thom, A manual of the Penicillia, Mycobank, 1949, s. 309 [dostęp 2025-01-11].
- ↑ a b Willian Garcia Birolli i inni, Biotransformation of dieldrin by the marine fungus Penicillium miczynskii CBMAI 930, „Biocatalysis and Agricultural Biotechnology”, 4 (1), 2014, DOI: 10.1016/j.bcab.2014.06.002.
- ↑ Występowanie Penicillium miczynskii na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2025-01-09] (ang.).
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, s. 448, ISBN 978-83-89648-75-4.
- ↑ Susan Michelz Beitel, Adriana Knob, Original Research Penicillium miczynskii b-glucosidase: A Glucose-Tolerant Enzyme Produced Using Pineapple Peel as Substrate, „Industrial Biotechnology”, 9 (5), 2013, s. 293–300, DOI: 10.1089/ind.2013.0016.
- ↑ Dorothy E. Tuthill, Genetic variation and recombination in Penicillium miczynskii and Eupenicillium species, „Mycological Progress”, 3, 2004, s. 3–12, DOI: 10.1007/s11557-006-0070-3.