Peperomia srebrzysta

Peperomia srebrzysta
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

magnoliopodobne

Rząd

pieprzowce

Rodzina

pieprzowate

Rodzaj

peperomia

Gatunek

Peperomia srebrzysta

Nazwa systematyczna
Peperomia argyreia (Miq.) E. Morren
Belgique Hort. 17:2. 1867
Synonimy
  • Peperomia arifolia var. argyreia Miq.[3]
Multimedia w Wikimedia Commons

Peperomia srebrzysta (Peperomia argyreia) – gatunek rośliny z rodziny pieprzowatych. Dawniej nazywana była peperomią Sandersa (Peperomia sandersii). Pochodzi z tropikalnych obszarów Brazylii[4]. W Polsce jest uprawiany jako ozdobna roślina pokojowa.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Jest krzaczastą byliną o wysokości ok. 20 cm. Ma pojedyncze, mięsiste, gładkie, ciemnozielone, szerokoowalne liście o ostrym wierzchołku i długości do 10 cm. Ich charakterystyczną cechą są srebrzyste paski kontrastujące z czerwonymi ogonkami liściowymi o długości do 12 cm[4]. Liście są głównym walorem ozdobnym tej rośliny. Istnieją też kultywary o innych barwach liści.

Uprawa

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek trudny w uprawie, ale przy pewnej wprawie i staraniu możliwy do uprawy w warunkach mieszkaniowych.

  • Podłoże. Najlepsza jest próchniczna ziemia kwiatowa na podłożu z torfu.
  • Wilgotność. Wymaga dużej wilgotności powietrza, szczególnie gdy jest ciepło, jednakże jest bardzo wrażliwa na nadmierne podlewanie powodujące gnicie jej korzeni. Podlewa się ją rzadko; w lecie raz na tydzień, zimą co 14–18 dni, koniecznie wodą bezwapienną. Można ustawić jej doniczkę na podkładzie ze stale wilgotnego torfu, w zimie lepiej przetrzymywać ją w kuchni, gdzie jest bardziej wilgotno.
  • Oświetlenie. Nie musi natomiast stać w pełnym słońcu, w swoim naturalnym środowisku bowiem rośnie pod drzewami. Bezpośrednie światło powoduje odbarwianie jej liści, wystarczy jej średnie oświetlenie.
  • Temperatura. W lecie nie powinna przekroczyć 24 °C, w zimie nie powinna być niższa niż 16 °C
  • Rozmnażanie. Po 2 latach uprawy staje się nieładna i należy ją odnowić przez ukorzenienie nowej sadzonki. Sadzonki wykonuje się wiosną z pędu wierzchołkowego o długości ok. 2,5 cm. Po zanurzeniu w ukorzeniaczu sadzi się je do piasku lub ziemi liściowej, przykrywa folią i trzyma w temperaturze ok. 18 °C.
  • Zabiegi uprawowe. W lecie należy co 2 tygodnie nawozić płynnym nawozem wieloskładnikowym. Zakurzone liście czyści się przez ścieranie wilgotną szmatką. Gdy powietrze jest suche należy ją spryskiwać wodą. Nie wymaga cięcia.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-05-30] (ang.).
  3. ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-01-10].
  4. ↑ a b Miejski Ogród Botaniczny w Zabrzu. [dostęp 2010-01-20].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Dawid Longman: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Warszawa: PWR i L, 1997. ISBN 83-09-01559-3.