Imię i nazwisko |
Peter Talbot Westergaard |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód |
Peter Talbot Westergaard[1][2] (ur. 28 maja 1931 w Champaign w stanie Illinois[1][2][3], zm. 26 czerwca 2019 w Princeton[4]) – amerykański kompozytor i teoretyk muzyki.
Studiował u Waltera Pistona na Uniwersytecie Harvarda (1949–1953), Dariusa Milhauda w Aspen Music School (1951–1952) i Paryżu (1953), Rogera Sessionsa i Miltona Babbitta na Princeton University (1954–1956) oraz Wolfganga Fortnera w Detmold (1956)[1][2][3]. Jako stypendysta Fulbrighta przebywał w 1957 roku we Fryburgu Bryzgowijskim, gdzie kontynuował studia u Fortnera[1][2]. Otrzymał również stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1964–1965)[1].
Wykładał na Columbia University (1958–1966) i Amherst College (1967–1968)[1][2]. Od 1968 do 2001 roku był profesorem Princeton University, gdzie w latach 1974–1978 i 1983–1986 kierował wydziałem muzyki[1][2][3], a od 1970 roku był również dyrektorem teatru uniwersyteckiego[3]. Był członkiem zarządu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (1961–1962) i American Society of University Composers (1965–1967)[3].
Był autorem licznych artykułów naukowych, opublikował też pracę An Introduction to Tonal Theory (Nowy Jork 1975)[1]. Jako kompozytor posługiwał się indywidualnie kształtowaną techniką dodekafoniczną, skojarzoną z szeroko stosowaną polifonią[3]. Harmonika w dziełach Westergaarda jest silnie schromatyzowana, jednak miejscami zaznaczają się w niej centra tonalne[3]. Faktura jest przejrzysta, muzyka rozwijana jest z niewielkich komórek motywicznych, przekształcanych następnie polifonicznie[3].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2][3])