Phytophthora erythroseptica
 Różowa zgnilizna bulw ziemniaka | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Phytophthora erythroseptica |
| Nazwa systematyczna | |
| Phytophthora erythroseptica Pethybr. Scientific Proc. R. Dublin Soc., N.S. 13: 547 (1913) [1911-1913] | |
Phytophthora erythroseptica Pethybr. – gatunek organizmów należący do grzybopodobnych lęgniowców[1]. U roślin wywołuje chorobę zwaną fytoftorozą.
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phytophthora, Peronosporaceae, Peronosporales, Peronosporidae, Peronosporea, Incertae sedis, Oomycota, Chromista[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1913 r. George Herbert Pethybridge na ziemniakach w Irlandii[1]. Synonim: Phytophthora erythroseptica var. pisi Bywater & Hickman 1959[2].
Morfologia i rozwój
[edytuj | edytuj kod]Strzępki dość jednolite i drobne, o średnicy do 7 µm. Sporangiofory rozszerzające się nieco poniżej zarodni, rozgałęziające się sympodialnie lub proliferujące przez pustą zarodnię. Zarodnie powstają w wodzie. Są elipsoidalne lub ostrokształtne, często zwężone w pobliżu środka, czasami zwężające się do sporangioforu, 43 (–47) × 26 (–69) µm, nie brodawkowate, z niepozornym zgrubieniem na szczycie. Lęgnie w hodowli na sztucznym podłożu tworzą się łatwo. Mają wymiary 30–35 (–46) µm, ścianę gładką o grubości 1 µm. Plemnie amfigeniczne, elipsoidalne lub kanciaste, 14 (–16) × 13 µm. Oospory prawie wypełniają lęgnię. Mają ścianki o grubości 2,5 µm i powierzchnię o teksturze gwiaździstej lub rozetowej, dość puszystej[3].
Minimalna temperatura rozwoju 2,5 °C, optymalna 27,5 °C, maksymalna 34 °C. Infekuje rośliny w glebie. Wytwarzane na podziemnych częściach roślin oospory mogą w glebie przetrwać wiele lat. Na polu bulwy ziemniaka są na ogół porażane przez stolony, oczka, przetchlinki lub rany, ale mogą zostać zainfekowane także podczas przechowywania w wilgotnych warunkach. Możliwe jest też przeniesienie na pole patogenu w pozornie zdrowych sadzeniakach. Do cebulek tulipanów patogen wnika od gleby przez korzenie, następnie do łodygi kwiatowej[3].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Występuje w Europie (Wielka Brytania, Irlandia, Belgia, Bułgaria, Francja, Grecja, Włochy, Holandia, Polska, Szwajcaria, ZSRR, Jugosławia), Azji (Indie, Indonezja, Iran), Afryce (Egipt); Ameryce Północna (Kanada, USA), Ameryce Środkowej (Kuba), Ameryce Południowej (Wenezuela, Peru), Australii i na Nowej Zelandii[3].
Jest polifagiem atakującym wiele gatunków roślin. Wśród roślin uprawnych jego żywicielami są: ziemniak, szparag, starzec popielny, pomidor, groszek, malina, tulipan, kalia, trzcina cukrowa, wyka[3]. W Polsce wywołuje takie choroby jak: różowa zgnilizna bulw ziemniaka, zgorzel podstawy pędu tulipana[4], zgnilizna korzeni maliny[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2022-07-07].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2022-07-07].
- ↑ a b c d Phytophthora erythroseptica Pethybridge [online], Mycobank [dostęp 2022-07-07].
- ↑ Zbigniew Borecki, Małgorzata Solenberg (red.), Polskie nazwy chorób roślin uprawnych, wyd. 2, Poznań: Polskie Towarzystwo Fitopatologiczne, 2017, ISBN 978-83-948769-0-6.
- ↑ Barbara H. Łabanowska (red.), Metodyka integrowanej ochrony maliny, Skierniewice, Instytut Ogrodnictwa 2013.