Pieces of a Man (album Gila Scotta-Herona)

Pieces of a Man
Wykonawca albumu studyjnego
Gil Scott-Heron
Wydany

wrzesień 1971[1]

Nagrywany

19–20 kwietnia 1971 w RCA Studios w Nowym Jorku

Gatunek

Soul · Jazz-funk · Soul-jazz · Soul progresywny

Długość

48:03

Wydawnictwo

Flying Dutchman

Producent

Bob Thiele

Oceny
Album po albumie
Small Talk at 125th and Lenox
(1970) 		Pieces of a Man
(1972) 		Free Will
(1972)
Single z albumu Pieces of a Man
  1. „Home Is Where the Hatred Is”
    Wydany: grudzień 1971

Pieces of a Man – debiutancki album amerykańskiego muzyka i poety Gila Scotta-Herona wydany we wrześniu 1971 roku przez wydawnictwo Flying Dutchman.

Album uznawany jest za jeden z najbardziej wpływowych albumów zwłaszcza w muzyce hip-hop, ukazując problemy społeczne Stanów Zjednoczonych na początku lat 70. w niespotykanej w tamtym okresie formie – poezji. „Pieces of a Man”, łączący w sobie gatunki takie jak funk, jazz, soul, R&B i słowo mówione, miał ogromny wpływ na muzykę rozrywkową i powstającą kulturę hip-hopową, stając się inspiracją dla wielu muzyków.

Nagrywanie i tło powstania

[edytuj | edytuj kod]

Przed rozpoczęciem swojej kariery muzycznej, Gill Scott-Heron tworzył dzieła pisane. W 1968 roku wydał powieść The Vulture („Sęp”). Po roku studiów na Uniwersytecie Lincolna w Pensylwanii poznał Briana Jacksona, z którym współpracował przy pisaniu tekstów do utworów[9].

„Pieces of a Man” został nagrany w ciągu dwóch dni – 19 i 20 kwietnia 1971 roku w RCA Studios w Nowym Jorku. Produkcją albumu zajął się Bob Thiele, z którym Gil pracował wcześniej przy albumie nagrywanym na żywo w klubie nocnym na rogu Lenox Avenue i 125th Street. To Thiele zachęcił Gila do próby połączenia swoich myśli w formie poezji z muzyką, popularnymi wtedy gatunkami jazz i soul[9].

Wydanie i odbiór

[edytuj | edytuj kod]

Album został wydany we wrześniu 1971 roku[10]. Zyskał rozgłos dopiero około dwa lata później, wtedy też zwiększyła się jego sprzedaż i zadebiutował na notowaniu Top Jazz Albums magazynu Billboard 2 czerwca 1973 roku, uzyskując ostatecznie 25. miejsce, spędzając na liście sześć tygodni do 7 lipca[11]. Singel promujący album, „Home is Where the Hatred Is”, został wydany jako strona A razem z nagranym ponownie utworem „The Revolution Will Not Be Televised”, który pojawił się na poprzednim albumie (nagrywanym na żywo) „Small Talk at 125th and Lenox”[12][13].

Album uzyskał uznanie krytyków, zwłaszcza za niezwykle empatyczną, pełną uczuć narrację. Na albumie znajdują się jednocześnie utwory tragiczne, opowiadające o trudnościach kultury Afroamerykanów i ich życiu w społeczeństwie, gdzie powszechny był rasizm („The Revolution Will Not Be Televised”, „Home is Where the Hatred Is”), jak i utwory opowiadające o pokoju, radości i szczęściu („Save the Children”, „I Think I’ll Call It Morning”)[14]. „Lady Day and John Coltrane” jest hołdem w stronę person, które miały wpływ na jazz i ukształtowanie jego gustu muzycznego – Billie Holiday i Johna Coltrane'a[9].

„Pieces of a Man” był jednym z najlepiej sprzedających się albumów wydawnictwa Flying Dutchman[15].

Lista utworów

[edytuj | edytuj kod]

Za produkcję albumu odpowiada Bob Thiele.

Strona pierwsza
NrTytuł utworuTekstDługość
1.„The Revolution Will Not Be Televised” Gilbert Scott-Heron3:10
2.„Save the Children”Scott Heron4:28
3.„Lady Day and John Coltrane”Scott-Heron3:37
4.„Home Is Where the Hatred Is”Scott-Heron3:23
5.„When You Are Who You Are”Scott-Heron · Brian Jackson3:24
6.„I Think I'll Call It Morning”Scott-Heron · Jackson3:31
21:33
Strona druga
NrTytuł utworuTekstDługość
1.„Pieces of a Man”Scott-Heron · Jackson4:55
2.„A Sign of the Ages”Scott-Heron · Jackson4:04
3.„Or Down You Fall”Scott-Heron · Jackson3:14
4.„The Needle's Eye”Scott-Heron · Jackson4:51
5.„The Prisoner”Scott-Heron · Jackson9:26
26:30

Personel

[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie źródła:[16]

  • Gil Scott-Heron – gitara, fortepian, wokal
  • Hubert Laws – flet, saksofon
  • Brian Jackson – fortepian
  • Burt Jones – gitara elektryczna
  • Ron Carter – bas
  • Bernard Purdie – perkusja
  • Johnny Pate – dyrygent
  • Bob Thiele – produkcja
  • Bob Simpson – mixing
  • Charles Stewart – zdjęcie okładki

Wpływ i spuścizna

[edytuj | edytuj kod]

„The Revolution Will Not Be Televised” pomimo bycia stroną B, zyskał o wiele większy rozgłos, został umieszczony na 258. miejscu 500 utworów wszech czasów magazynu Rolling Stone w 2021 roku[17]. Nazwa utworu odnosi się do popularnego terminu w latach 60. i 70., oznaczającego aspirację osób czarnoskórych do równouprawnień (ruch Black Power). Rewolucja względem równouprawnień osób czarnoskórych na całym świecie, jak wskazuje nazwa utworu, „nie zostanie pokazana w telewizji”, czyli będzie ona miała miejsce, jednak większość osób nie będzie miała o tym pojęcia i nie zauważy od razu, że następują zmiany w społeczeństwie, jako że głównym źródłem informacji była wtedy telewizja, która nie pokazywała w sposób przechylny kultury osób czarnoskórych lub całkowicie unikała jej ukazywania. Utwór został nagrany jako odpowiedź na utwór „When the Revolution Comes” grupy The Last Poets[18].

Utwór często wymieniany jest jako jeden z prekursorów muzyki hip-hop, ze względu na poetycką formę przekazu. Według Paula J. MacArthura z Houston Press: „Mocna, wczesna zapowiedź czegoś, co potem stało się rapem, było salwą skierowaną w mass media i skomercjalizowane społeczeństwo oraz portretem zawirowań miejskich. Buńczuczny charakter utworu był pochłaniający dla ówczesnych krytyków muzycznych, co było zaskoczeniem dla samego autora”[19]. Sam Scott-Heron w wywiadzie powiedział o problemach z akceptacją albumu przez krytyków: „To był tylko jeden utwór na całym albumie o temacie politycznym. Kilku ludzi usłyszało „Save the Children”, „Lady Day and John Coltrane” czy „I Think I Call It Morning”' i to wszystko. Nie zauważyli tego utworu. To był jeden z tylko 11 utworów. Ten, który był najmniej twórczy, był jednocześnie tym najbardziej zapowiadanym... Może ludzie byli onieśmieleni rzeczami, z którymi spotykaliśmy się na co dzień, ponieważ była to część naszego życia. Celowe unikanie rzeczy, z którymi spotykamy się na co dzień i musimy z nimi żyć, ale o nich nie mówić aby kogoś nie urazić, nie jest zbyt dojrzałe”. Podobne zdanie przedstawił Jon Azpiri z AllMusic: „Jego unikalny, wczesnorapowy wokal miał ogromny wpływ na generację hip-hopowych artystów, a jego własny styl nie jest pokazany tak dobrze, jak w utworze „The Revolution Will Not Be Televised”[20]. Równie przychylnie po ponownej recenzji, wypowiedział się dziennikarz The Guardian Adam Sweeting, nazywając album: „pionierem mixu polityki, protestu, wczesnego rapu, ulokowaną w hybrydzie funku i jazzu”[21].

„Pieces of a Man” i Gil Scott-Heron często wymieniani byli m.in. przez raperów takich jak Chuck D i KRS-One jako początki hip-hopu[22].

W 2018 roku, raper Mick Jenkins wydał album również zatytułowany Pieces of a Man, będący hołdem w stronę artysty[23].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Pieces of a Man by Gil Scott-Heron (Album, Soul): Reviews, Ratings, Credits, Song list - Rate Your Music [online], rateyourmusic.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  2. ↑ Review by Jon Azpiri.
  3. ↑ Billboard - Google Książki [online], google.pl [dostęp 2024-04-25].
  4. ↑ Acclaimed Music - Pieces of a Man [online], acclaimedmusic.net [dostęp 2024-04-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-03].
  5. ↑ Review by Adam Sweeting /
  6. ↑ Gil Scott-Heron: Pieces of a Man Album Review | Pitchfork [online], pitchfork.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  7. ↑ Gil Scott-Heron - Pieces of a Man (album review ) | Sputnikmusic [online], sputnikmusic.com [dostęp 2024-04-25].
  8. ↑ Robert Christgau: CG: gil scott-heron [online], robertchristgau.com [dostęp 2024-04-25].
  9. ↑ a b c Gil Scott-Heron Biography, Songs, & Albums [online], AllMusic [dostęp 2022-11-18] (ang.).
  10. ↑ RateYourMusic, [https://rateyourmusic.com/release/album/gil-scott-heron/pieces-of-a-man/], 19 listopada 2022.
  11. ↑ Billboard Music Charts - Latest Music News - Music Videos [online], web.archive.org, 7 maja 2009 [dostęp 2022-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2009-05-07].
  12. ↑ Gil Scott-Heron With Pretty Purdie & The Playboys – Home Is Where The Hatred Is / The Revolution Will Not Be Televised. [dostęp 2022-11-19].
  13. ↑ Gil Scott-Heron – Small Talk At 125th And Lenox. [dostęp 2022-11-19].
  14. ↑ Gil Scott-Heron – Pieces of a Man Album Reviews, Songs & More | AllMusic. [dostęp 2022-11-19].
  15. ↑ All About Jazz, Bob Thiele's Flying Dutchman Records: Ten High Altitude Albums article @ All About Jazz [online], All About Jazz, 16 maja 2020 [dostęp 2022-11-19] (ang.).
  16. ↑ Discogs, [https://www.discogs.com/master/7608-Gil-Scott-Heron-Pieces-Of-A-Man%5D, 18 listopada 2022.
  17. ↑ Rolling Stone, Rolling Stone, The 500 Greatest Songs of All Time [online], Rolling Stone, 15 września 2021 [dostęp 2022-11-18] (ang.).
  18. ↑ Jalal Mansur Nuriddin: farewell to the 'grandfather of rap' [online], the Guardian, 6 czerwca 2018 [dostęp 2022-11-18] (ang.).
  19. ↑ Houston Music – Catching Up with Gil [online], web.archive.org, 8 maja 2009 [dostęp 2022-11-18] [zarchiwizowane z adresu 2009-05-08].
  20. ↑ Gil Scott-Heron – Pieces of a Man Album Reviews, Songs & More | AllMusic. [dostęp 2022-11-18].
  21. ↑ CD: Gil Scott-Heron, Pieces of a Man [online], the Guardian, 5 sierpnia 2004 [dostęp 2022-11-18] (ang.).
  22. ↑ Sam Richards, Friends and collaborators on Gil Scott-Heron's legacy: „There seemed to be a part of him that could never really relax” [online], UNCUT, 20 października 2021 [dostęp 2022-11-19] (ang.).
  23. ↑ Mick Jenkins – Pieces of a Man | Chronique [online], BACKPACKERZ, 4 listopada 2018 [dostęp 2022-11-18] (fr.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]