Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
pieczarka krwawiąca |
Nazwa systematyczna | |
Agaricus langei (F.H. Møller) F.H. Møller Friesia 4: 203 (1952) |
Pieczarka krwawiąca (Agaricus langei (F.H. Møller) F.H. Møller) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Agaricus, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1950 r. Friedrich Alfred Møller, nadając mu nazwę Psaliota langei. Ten sam autor w 1952 r. przeniósł go do rodzaju Agaricus, nadając mu obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę[1].
Łacińska nazwa gatunkowa langei nadana została ku czci duńskiego mikologa Jakoba Emanuela Langego. Polską nazwę zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r., wcześniej w polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten miał nazwę pieczarka krwawa[3].
Może osiągnąć średnicę 15 cm, za młodu półkulisty, o całej powierzchni gęsto pokrytej rdzawobrunatnymi, szeroko włóknistymi łuskami[4].
Początkowo różowe, z czasem barwią się na czekoladowobrązowo lub brązowawoczarno. Wolne, nie przyrastają do trzonu[4].
Niekiedy dochodzi do wysokości 12 cm, może być mocny. Dolna strona płatowatego pierścienia otaczającego jego górną połowę jest pokryta drobnymi łuskami[4].
Biały, po nacięciu trzonu barwi się natychmiast na kolor krwistoczerwony. Zapach jak u wszystkich typowych pieczarek, można określić jako przyjemnie kwaskowaty[4].
Purpurowobrunaty. Zarodniki gładkie, bez pory rostkowej, o wymiarach 6,5–9,5 × 3,5–5 μm[4].
Pieczarkę krwawiącą można pomylić z jadalną pieczarką krótkotrzonową (Agaricus lanipes), która występuje na glebach piaszczystych, lub z pieczarką lśniącą (Agaricus silvaticus)[4].
W Polsce rozprzestrzenienie i częstość występowania pieczarki krwawiącej nie są znane. W piśmiennictwie naukowym do 2003 r. podano 10 jej stanowisk[3].
Grzyb naziemny, saprotrof. Rośnie od sierpnia do października, przede wszystkim w lasach iglastych, na glebach wapiennych. W lasach liściastych występuje rzadko[4].
Pieczarka ta należy do dobrych grzybów jadalnych[4].