Piestrówka różowawa

Piestrówka różowawa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

borowikowce

Rodzina

piestrówkowate

Rodzaj

piestrówka

Gatunek

piestrówka różowawa

Nazwa systematyczna
Rhizopogon roseolus (Corda) Th. M. Fries
Svensk bot. Tidskr. 3: 282 (1909)
Multimedia w Wikimedia Commons
Przekrój owocnika

Piestrówka różowawa (Rhizopogon roseolus (Corda) Th. M. Fries) – gatunek grzybów z rodziny piestrówkowatych[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Rhizopogonaceae, Boletales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1831 August Corda nadając mu nazwę Splanchnomyces roseolus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1909 Th. M. Fries, przenosząc go do rodzaju Rhizopogon[1]. Niektóre synonimy[2]:

  • Hysterangium rubescens Tul. & C. Tul. 1843
  • Hysteromyces vulgaris Vittad. 1844
  • Melanogaster berkeleyanus Broome 1845
  • Rhizopogon luteorubescens A.H. Sm. 1966
  • Rhizopogon provincialis Tul. & C. Tul. 1851
  • Rhizopogon rubescens (Tul. & C. Tul.) Tul. & C. Tul. 1845
  • Rhizopogon vulgaris (Vittad.) M. Lange 1956
  • Splanchnomyces roseolus Corda 1831

Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1983, dawniej przez S. Chełchowskiego gatunek ten opisywany był w polskim piśmiennictwie mykologicznym jako piestrówka letnia[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Owocnik

Bulwiasty lub kulisty, o średnicy do 4 cm. Początkowo jest białawy, później bladożółtawy lub różowawy, z czasem coraz ciemniejszy, na koniec czerwonobrązowy. Powierzchnia marmurkowata, czasami pofałdowana, nieraz włókienkowato opleciona strzępkami. Do podłoża przymocowany jest nitkowatymi strzępkami grzybni[4][5].

Wnętrze owocnika

Miąższ gąbczasty, złożony z labiryntowatych komór. Za młodu białawy, później żółtobrązowy do czerwonawobrązowego, na starość brudnooliwkowy i rozpadający się; pod stosunkowo grubą i mocną ścianą podzielone na małe komory. Po uszkodzeniu nabiega czerwono. Jest bez zapachu, lub wydziela nieprzyjemny, słaby zapach podobny do zapachu benzyny[5][4].

Zarodniki

Bezbarwne, bladożółtawe, podłużnie eliptyczne. Rozmiar: 8-11 × 2–4,5 μm[5].

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Australii oraz Japonii[6]. Rośnie na nagiej ziemi, w lasach sosnowych, a także w żwirku na łąkach nadrzecznych lub na leśnych drogach, przeważnie całkowicie na ziemi, czasami częściowo w ziemi. W Polsce jest dość pospolity[4]. Owocniki wytwarza od lipca do października. Najczęściej występuje pod sosnami i jodłami[5].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Grzyb mykoryzowy[3], niejadalny[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-03-05] (ang.).
  2. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2013-04-15] (ang.).
  3. ↑ a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 588, ISBN 83-89648-09-1.
  4. ↑ a b c Edmund Garnweidner i inni, Grzyby. Przewodnik do poznawania i oznaczania grzybów Europy Środkowej, Warszawa: MUZA SA, 2006, s. 206, ISBN 83-7319-976-4.
  5. ↑ a b c d e Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, s. 437, 438, ISBN 83-09-00714-0.
  6. ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2014-04-18].