Piołunowo

Piołunowo

wieś
Państwo	Polska
Województwo	kujawsko-pomorskie
Powiat	radziejowski
Gmina	Radziejów
Liczba ludności (III 2011)	168[2]
Strefa numeracyjna	54
Kod pocztowy	88-200[3]
Tablice rejestracyjne	CRA
SIMC	0868098
Położenie na mapie gminy wiejskiej Radziejów Piołunowo
Położenie na mapie Polski Piołunowo
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego Piołunowo
Położenie na mapie powiatu radziejowskiego Piołunowo
52°38′22″N 18°38′01″E/52,639444 18,633611[1]

Piołunowo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie radziejowskim, w gminie Radziejów.

Podział administracyjny

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa włocławskiego.

Demografia

Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 168 mieszkańców^[2]. Jest trzynastą co do wielkości miejscowością gminy Radziejów.

Nazwa

Nazwa Piołunowo pochodzi od licznie tu rosnącego piołunu.

Grupy wyznaniowe

Piołunowo należy do parafii Byczyna.

Historia

W Piołunowie znajdowało się cmentarzysko pogańskie. Ślady po nim pochodzą najprawdopodobniej z epoki brązu, z III i II wieku p.n.e. Każda mogiła miała kształt trójkąta ostrokątnego złożonego z wielkich kamieni, pod którymi zwykle znajdowały się popielnice, wypełnione popiołem i skałkami krzemiennymi. W roku 1980 została wyorana bardzo ostra siekierka z krzemienia bez drzewca. Według opowieści starszych mieszkańców Piołunowa, kamienie z tego cmentarzyska były użyte do budowy parkanu przy kościele w Byczynie.

Jak podają źródła historyczne, dawniej wieś nosiła nazwę Pielunowo.

W 1308 r. Piołunowo wraz z Płowkami zostały wymienione jako wsie leżące w dystrykcie radziejowskim^[4]. W Piołunowie w trakcie prac polowych znaleziono narzędzie przypominające widły, pochodzące z okresu bitwy pod Płowcami. Obecnie znajduje się ono w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Ze znalezisk w Piołunowie i opracowań historyków wynika, że bitwa płowiecka w 1331 r. odbywała się także na północ od Płowiec, na piołunowskich polach^{[potrzebny przypis]}.

Piołunowo od 1489 r. stanowiło własność królewską. W połowie XVI w. Piołunowo było zamieszkiwane przez 3 zagrodników i liczyło 3 łany – tak wynika z rejestrów poborowych powiatu radziejowskiego z 1557 r. i 1566 r. Wieś użytkował Mikołaj Roskowski – wojski kruszwicki, od roku 1616 – Mielżyński, a od roku 1631 – Stanisław Legocki herbu Jasieńczuk. Wieś była wówczas nadal królewszczyzną i liczyła 12 domów^[5]. W czasie potopu szwedzkiego wieś została w dużej części zniszczona; w 1662 r. znajdowały się tu już tylko 4 domy.

W roku 1779 właścicielem Piołunowa został Wincenty Modliński, podkomorzy brzeskokujawski, dziedzic Krzywosądzy, który otrzymał wieś od króla Stanisława Augusta jako rekompensatę za koszty poniesione przy budowie grobli od Krzywosądzy do Sędzina. W tym czasie miejscowość liczyła 7 domów i około 46 mieszkańców. W kolejnych latach przybywało domów i mieszkańców: w 1827 domów było 9, a mieszkańców 88. W 1881 r. właścicielem folwarku Piołunowo był Lniski, w okresie międzywojennym – rodzina Daszkowskich. Po wybuchu II wojny światowej w 1939 r. rodzina Daszkowskich została wysiedlona i już nie powróciła do Polski.

Obok wsi usytuowany był tzw. cmentarz choleryczny, miejsce pochówku osób zmarłych na cholerę. Obecnie znajduje się w tym miejscu pole uprawne. Przed wybuchem I wojny światowej w Piołunowie istniał młyn wietrzny.

Przypisy

1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 101333
2. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 940 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
4. Plan Odnowy Miejscowości Broniewek - Płowki 2011-2015. Opracowała mgr Ewelina Patyk
5. Plan Odnowy Miejscowości Piołunowo 2010-2020. Opracowała mgr Agnieszka Krygier

Bibliografia

• Plan Odnowy Miejscowości Piołunowo 2010-2020. Opracowała mgr Agnieszka Krygier
• Piołunowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 183 .