Piotr Greger
| Biskup tytularny Assavy | |||
 Piotr Greger (2016) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 marca 1964 | ||
| Biskup pomocniczy bielsko-żywiecki | |||
| Okres sprawowania |
od 2011 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Diakonat |
2 października 1988 | ||
| Prezbiterat |
13 maja 1989 | ||
| Nominacja biskupia |
22 października 2011 | ||
| Sakra biskupia |
27 listopada 2011 | ||
| Data konsekracji |
27 listopada 2011 |
|---|---|
| Miejscowość |
Bielsko-Biała |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Piotr Greger (ur. 28 marca 1964 w Tychach) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy bielsko-żywiecki od 2011.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 28 marca 1964 w Tychach. Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w Mysłowicach, w którym w 1983 złożył egzamin dojrzałości. W latach 1983–1989 studiował w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Katowicach[1]. 2 października 1988 został wyświęcony na diakona przez biskupa diecezjalnego katowickiego Damiana Zimonia, który 13 maja 1989[2] w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach udzielił mu również święceń prezbiteratu[1]. W 1989 otrzymał magisterium z teologii[1]. W 1992 uzyskał licencjat z teologii na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, a w 2000 doktorat z teologii w zakresie liturgiki na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie[1][3]. Po otrzymaniu święceń kapłańskich został inkardynowany do diecezji katowickiej, a w 1992 został przypisany do nowo powstałej diecezji bielsko-żywieckiej[4].
Był duszpasterzem w parafiach Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa w Mysłowicach oraz Męczeństwa św. Jana Chrzciciela w Rudzie Śląskiej. W latach 1989–1995 pracował jako wikariusz w parafii Jezusa Chrystusa Odkupiciela Człowieka w Bielsku-Białej[1]. Odkąd w 1995 zajął się pracą naukową, był rezydentem w parafii Świętego Pawła Apostoła w Bielsku-Białej[1][4]. W diecezji objął funkcję przewodniczącego komisji liturgicznej, został duszpasterzem nauczycieli, a także redaktorem diecezjalnego kalendarza liturgicznego. W 2004 wszedł w skład rady kapłańskiej[1]. Otrzymał godność kanonika kapituły katedralnej[4].
Został wykładowcą Instytutu Teologicznego im. św. Jana Kantego w Bielsku-Białej, w 2001 podjął zajęcia zlecone w filii w Cieszynie Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. W 1996 został mianowany sekretarzem bielskiego instytutu, a w 2002 jego wicedyrektorem[1]. Został członkiem redakcji „Bielsko-Żywieckich Studiów Teologicznych”. Ponadto wszedł w skład Rady Fundacji im. św. Królowej Jadwigi przy Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie[3].
22 października 2011 papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym diecezji bielsko-żywieckiej i biskupem tytularnym Assavy[4][5]. Święcenia biskupie otrzymał 27 listopada 2011 w katedrze św. Mikołaja w Bielsku-Białej. Udzielił mu ich kardynał Stanisław Dziwisz, arcybiskup metropolita krakowski, któremu asystowali arcybiskup Celestino Migliore, nuncjusz apostolski w Polsce, i Tadeusz Rakoczy, biskup diecezjalny bielsko-żywiecki. Jako dewizę biskupią obrał słowa „In servitio Redemptori” (W służbie Odkupicielowi)[6]. W diecezji został ustanowiony wikariuszem generalnym[7].
W strukturach Konferencji Episkopatu Polski wszedł w skład Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów[8] (w 2021 został jej przewodniczącym[9]) i Zespołu ds. Ruchów Intronizacyjnych[10].
W 2021 państwowa komisja ds. pedofilii złożyła do prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przez niego (oraz innych biskupów: Tadeusza Rakoczego, Romana Pindla i kardynała Stanisława Dziwisza) przestępstwa niezawiadomienia organów ścigania o nadużyciach seksualnych na szkodę małoletnich[11], których w latach 1984–1989 miał się dopuścić ówczesny proboszcz parafii św. Marii Magdaleny w Międzybrodziu Bialskim[12]. Prokurator odmówił wszczęcia postępowania w tej sprawie, uznając, że gdy hierarchowie mieli otrzymać informacje o tych czynach, nie istniał jeszcze prawny obowiązek zawiadomienia organów ścigania[13].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Biskup pomocniczy dla diecezji bielsko-żywieckiej. opoka.org.pl (arch.), 2011-10-23. [dostęp 2018-04-10].
- ↑ Piotr Greger. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2018-04-10]. (ang.).
- ↑ a b Biskup nominat Piotr Greger (sylwetka). ekai.pl (arch.), 2011-10-22. [dostęp 2018-04-10].
- ↑ a b c d Nomina dell’Ausiliare di Bielsko-Żywiec (Polonia). press.vatican.va, 2011-10-22. [dostęp 2013-10-29]. (wł.).
- ↑ Komunikat Nuncjatury: Biskup pomocniczy diecezji bielsko-żywieckiej. episkopat.pl (arch.), 2011-10-22. [dostęp 2013-08-11].
- ↑ Konsekracja biskupa pomocniczego Piotra Gregera. ekai.pl (arch.), 2011-11-27. [dostęp 2018-04-10].
- ↑ Biskup nominat Piotr Greger wikariuszem generalnym. diecezja.bielsko.pl (arch.), 2011-11-13. [dostęp 2016-11-04].
- ↑ Bp Piotr Greger z Bielska-Białej członkiem Komisji. kkbids.episkopat.pl (arch.), 2012-06-18. [dostęp 2020-09-30].
- ↑ Zmiany personalne w Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. opoka.news, 2021-06-14. [dostęp 2021-06-19].
- ↑ Piotr Greger na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-11-04].
- ↑ Sprawa Janusza Szymika. Zawiadomienie w sprawie czterech hierarchów w tym kard. Dziwisza. onet.pl, 2021-03-11. [dostęp 2022-08-18].
- ↑ S. Piegza: Czy Pan Bóg zapomniał o Międzybrodziu?. onet.pl, 2020-09-11. [dostęp 2022-09-10].
- ↑ S. Piegza: Prokuratura odmówiła wszczęcia śledztwa w sprawie biskupów i kard. Dziwisza. onet.pl, 2021-10-01. [dostęp 2021-10-06].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Nota biograficzna Piotra Gregera na stronie diecezji bielsko-żywieckiej. [dostęp 2016-11-04].
- Piotr Greger na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-11-04].
- Piotr Greger [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-10-27] (ang.).