Piotr Stachiewicz

Piotr Stachiewicz
Ilustracja
Piotr Stachiewicz (autoportret)
Data i miejsce urodzenia

29 października 1858
Nowosiółki Gościnne

Data i miejsce śmierci

14 kwietnia 1938
Kraków

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Piotr Stachiewicz, Mleczarka, Muzeum Narodowe w Lublinie
Kamienica przy ulicy Starowiślnej 10 w Krakowie, gdzie do 1904 roku mieściła się pracownia malarska Piotra Stachiewicza[1]
Grób Piotra Stachiewicza na cmentarzu Rakowickim

Piotr Stachiewicz (ur. 29 października 1858 w Nowosiółkach Gościnnych w ziemi samborskiej, zm. 14 kwietnia 1938 w Krakowie) – polski malarz i ilustrator.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1877–1883 kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Jana Matejki[2], Władysława Łuszczkiewicza oraz Floriana Cynka. Studia w latach 1882–1885 kontynuował w Monachium (Akademii Sztuk Pięknych – Techn. Malklasse od 21 października 1882)[3].

Od 1885 mieszkał w Krakowie, tworzył obrazy religijne, historyczne, rodzajowe oraz portrety. Znane są zwłaszcza portrety kobiety w stroju krakowskim do których pozowała mu „Piękna Zośka” – Zofia Paluchowa. Stachiewicz jest autorem dekoracji mozaikowej kościoła OO Jezuitów. Popularność przyniósł mu m.in. cykl obrazów „Królowa Niebios. Legendy o Matce Boskiej” z 1893, z którego wykonał też grafiki, sprzedawane później w dużych ilościach[4]. Od 1889 był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w latach 1900–1913 pełniąc w nim funkcję wiceprezesa. W latach 1912–1918 wykładał na Wyższych Kursach dla Kobiet im. Adriana Baranieckiego (jednocześnie był kierownikiem i opiekunem wydziału artystycznego)[5].

Jego ulubionym tematem prac malarskich była Najświętsza Maria Panna z Dzieciątkiem Jezus, sceny z życia ludu krakowskiego oraz prześladowanie dawnych chrześcijan, stąd też stworzył ilustracje do powieści Quo vadis Henryka Sienkiewicza[6], a ponadto do poezji Adama Mickiewicza oraz Marii Konopnickiej oraz ilustracje do reklam. W 1892 namalował obraz „Śmierć górnika” uhonorowany nagrodą Akademii Umiejętności im. Probusa Barczewskiego. W latach 1893–1895 powstał, zaginiony obecnie, cykl dwunastu obrazów jego pędzla ilustrujących kopalnię w Wieliczce i pracę tamtejszych górników[7]

Zainicjował powstanie krakowskiego dwutygodnika „Świat”, wraz z Włodzimierzem Tetmajerem w 1931 wydał Album kolorowych reprodukcji Wieliczka. Przed 1923 był prezesem honorowym Związku Polskich Artystów Plastyków w Krakowie[8].

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[9].

Pochowany został w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim (kwatera RA, rząd wschodni). Na kamienicy przy ul. Wenecja 1, gdzie mieszkał, wmurowano tablicę pamiątkową.

Jego imieniem nazwana jest ulica na Azorach w Krakowie.

Piotr Stachiewicz był dwukrotnie żonaty[10]. Z związku z pierwszą żoną Bronisławą z Heggenbergerów (1867–1910) miał czworo dzieci: Romana (1887–1956), inżyniera rolnictwa, Annę (1888–1942), zamężną z Michałem Siedleckim, Piotra Zdzisława (1897–1940), kapitana Wojska Polskiego, inżyniera, zamordowanego w Charkowie i Bronisławę (ok. 1900–ok. 1903)[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Encyklopedia Krakowa. Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 923. ISBN 83-01-13325-2.
  2. ↑ Dzieła utracone w czasie II wojny światowej. Obraz „Błogosławieństwo kosynierów przed wyprawą” Piotra Stachiewicza. mkidn.gov.pl, 2018-10-05. [dostęp 2021-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (202108-07)].
  3. ↑ I. Królewska Akademia Sztuk Pięknych..., [w:] H. Stępień, M. Liczbińska, Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914 (materiały źródłowe), wyd. II, Kraków: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Chors, 1994, s. 14, ISBN 83-903086-1-4.
  4. ↑ Bagińska A., 2013: Skąd widma w pracowni artysty? Próba interpretacji cyklu obrazów Piotra Stachiewicza. Quart, nr 1 (27), strona 37
  5. ↑ Janina Kras, Wyższe Kursy dla Kobiet im. A. Baranieckiego w Krakowie 1868-1924, 1972, s. 126.
  6. ↑ Zmarli. „Zorza”. Nr 21, s. 9, 8 maja 1938. 
  7. ↑ Zaginione obrazy Wieliczki Piotra Stachiewicza. muzeum.wieliczka.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-11)].
  8. ↑ Związek polskich artystów plastyków w Krakowie. „Nowości Illustrowane”. Nr 8, s. 3, 24 lutego 1923. 
  9. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 29.
  10. ↑ a b Marek 2018 ↓, s. 214.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]