Piotrowo (powiat szamotulski)

Piotrowo
wieś
Ilustracja
Kościół Serca Jezusowego
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

szamotulski

Gmina

Obrzycko

Strefa numeracyjna

61

Kod pocztowy

64-520[2]

Tablice rejestracyjne

PSZ

SIMC

0592058

Położenie na mapie gminy wiejskiej Obrzycko
Mapa konturowa gminy wiejskiej Obrzycko, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Piotrowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Piotrowo”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Piotrowo”
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego
Mapa konturowa powiatu szamotulskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Piotrowo”
Ziemia52°43′40″N 16°29′42″E/52,727778 16,495000[1]

Piotrowowieś sołecka w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Obrzycko[3][4].

W latach 1975–1998 wieś należała administracyjnie do województwa poznańskiego.

Integralne części wsi

[edytuj | edytuj kod]
Integralne części wsi Piotrowo[3][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0592064 Modrak część wsi
0592070 Nowina część wsi

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Jeden z centralnych placów

Wieś pierwotnie związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od drugiej połowy XIII wieku. Po raz pierwszy odnotowana została w łacińskim dokumencie z 1280 jako "Pothrowo", w 1280 (wg kopii z 1493) "Pochunowo", a w 1432 "Potrowye"[5].

Miejscowość była początkowo własnością książęcą, przejściowo kościelną w posiadaniu zakonu dominikanów z klasztoru we Wronkach, a później szlachecką należącą do Obrzyckich. W 1495 wieś leżała w powiecie poznańskim województwa poznańskiego w Koronie Królestwa Polskiego i prawdopodobnie należała do parafii Obrzycko[6].

Pierwszy zapis pochodzi z 1280 z dokumentu wystawionego przez księcia wielkopolskiego, późniejszego króla Polski, Przemysła II. Nadał on klasztorowi dominikanów we Wronkach dochody ze wsi Piotrowo, lokowanej na prawie niemieckim. Dochody te dominikanie mogli pobierać tak długo, dopóki nie wybudują z cegły swojego kościoła oraz klasztoru we Wronkach. Książę zezwolił także dominikanom założyć w Piotrowie cegielnię, wycinać drzewa w lasach książęcych z wyjątkiem drzew, na których były barcie, a także zezwolił im na łowienie ryb w jeziorze Wrzecień[5].

Wieś jest poświadczona w XV wieku tylko jedną wzmianką z 1432 kiedy to Piotr Obrzycki z Połajewa i Piotrowa toczył spór sądowy z Janem i Jakubem z Sepna. W rejestrach poborowych z XVI wieku wieś Piotrowo nie figuruje i prawdopodobnie w średniowieczu opustoszała. Według teorii historycznej w miejcu opuszczonej, średniowiecznej osady w 1613 lokowano ponownie wieś o nazwie "Petrawe" zwaną także Piotrowo z kościołem ewangelickim. W XVII i XVIII wieku wieś Piotrowo koło Obrzycka wymieniana była już regularnie w transakcjach dotyczących dóbr Obrzycko. Na mapie Gillyego z końca XVIII wieku widoczna jest wieś o zabudowie zwartej, w kształcie charakterystycznej dla Wielkopolski owalnicy[5].

Wskutek II rozbioru Polski w 1793, miejscowość przeszła pod władanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

W północnej części stoi szachulcowy kościół Serca Jezusowego (dawnej protestancki). W jego pobliżu dwa zabytkowe domy (nr 61 i 62) z początków XX wieku. Najstarszym domem jest nr 53 (szachulcowy). Pod numerem 43 (klub) znajduje się dawny zajazd[7][8].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 101472
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 928 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  4. a b GUS. Rejestr TERYT
  5. a b c Gąsiorowski 1992 ↓, s. 687.
  6. Gąsiorowski 1992 ↓, s. 629.
  7. Paweł Anders, Władysław Kusiak, Puszcza Notecka, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań, 2011, s.200-201, ISBN 978-83-7272-242-3
  8. Puszcza Notecka, mapa 1:100.000, BiK, Piła, ISBN 978-83-88963-75-9

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]