thyroiditis subacuta | |
Klasyfikacje | |
ICD-10 |
---|
Podostre zapalenie tarczycy (choroba lub zapalenie tarczycy de Quervaina, łac. thyroiditis subacuta) – rzadko występujące zapalenie tarczycy o nieznanej etiologii[1]. Jako najbardziej prawdopodobny czynnik etiologiczny przyjmuje się infekcję wirusową (wirusy grypy, świnki, mononukleozy, adenowirusy, wirusy ECHO, Coxsackie)[1] u osób z predyspozycją genetyczną (antygen zgodności tkankowej – HLA-Bw35). Zachorowania na nią stanowią 5% zachorowań na choroby tarczycy[2]. Choroba została opisana po raz pierwszy w roku 1904[3][4].
Podostre zapalenie tarczycy występuje najczęściej po wirusowym zakażeniu górnych dróg oddechowych i ma przebieg fazowy[2][5]. W pierwszej fazie, związanej z uszkodzeniem tarczycy, dominują objawy hipertyreozy, które trwają około 1–2 miesiące. Objawom nadczynności tarczycy towarzyszy w tym okresie silny ból, tkliwość oraz znaczne powiększenie tarczycy i niska gorączka[3][4][5]. Następnie objawy ustępują samoistnie, czynność tarczycy wraca do normy, by w kolejnej fazie pojawiła się niedoczynność tarczycy, która po różnym czasie również samoistnie przemija, a czynność tarczycy staje się znowu prawidłowa. Choroba może też przebiegać jako gwałtownie pojawiający się i powiększający się guzek tarczycy. Choroba może samoistnie nawracać nawet po wieloletnim okresie remisji[6].
Rozpoznanie stawia się na podstawie następujących kryteriów:
Rozpoznanie choroby jest pewne, jeśli zostaną spełnione 2 kryteria główne i 2 dodatkowe[6].
Choroba ustępuje samoistnie i nie pozostawia trwałego uszkodzenia funkcji tarczycy[3]. Niejednokrotnie nie zostaje rozpoznana. Stosuje się leczenie objawowe, to znaczy leczy się objawy nadczynności tarczycy w pierwszej fazie, lub niedoczynności w następnej. Szybkie ustąpienie dolegliwości bólowych można uzyskać stosując glikokortykosterydy.