Podwojenie spółgłoski nagłosowej, fiń. loppukahdennus, rajageminaatio lub jäännöslopuke[1] – zjawisko fonetyczne w języku fińskim polegające na podwajaniu spółgłoski następnego wyrazu w ściśle zdefiniowanych warunkach[2]. Powstało wskutek zaniku spółgłosek wygłosowych w niektórych formach gramatycznych[3]. Zjawisko jest niezaznaczane w piśmie i stanowi praktycznie jedyne odstępstwo od czytania dokładnie w ten sposób, w jaki tekst jest napisany[4][5].
W niektórych typach słów i formach w wygłosie (na końcu słów) istniały spółgłoski -h lub k, które w miarę rozwoju języka zanikły. Przykładowo w trybie rozkazującym liczby pojedynczej słowa kończyły się na -k: *annak, *otak. Obecnie obecność zaginionej spółgłoski w poprawnej wymowie manifestuje się podwojeniem początkowej spółgłoski następnego słowa[6]:
Jeśli następny wyraz zaczyna się od samogłoski, występuje niewielkie zwarcie krtaniowe:
Zjawisko geminacji stosuje się[2]:
Powyższych zmian nie zaznacza się w piśmie. Były próby zaznaczania geminacji, ale żadna z nich nie przyjęła się[2]. Zjawisko występuje również w słowach złożonych na pograniczu słów składowych, np. osoitekirja /osoitekkirja – książka adresowa/[6]. Mimo że przeobrażeniu ulega głoska początkowa następnego wyrazu (morfemu), za zjawisko odpowiedzialny jest zanik dźwięku w słowie poprzedzającym, stąd zjawisko nosi fińską nazwę "podwojenie końcowe" (loppukahdennus)[3][7]. Zjawisko może w pewnych warunkach, choć rzadko, być cechą dystynktywną, czyli wpływać na rozumienie słów[2].
Zjawisko występuje wyłącznie, jeśli słowa, na pograniczu których występuje podwojenie, są wymawiane razem. Jeśli pojawia się między nimi przerwa, podwojenia nie stosuje się[1]. Zjawisko nie występuje również w kilku dialektach południowo-wschodnich[8][2].