„Pops” Foster (1947) | |
Imię i nazwisko |
George Murphy Foster |
---|---|
Pseudonim |
„Pops” |
Data i miejsce urodzenia |
19 maja 1892 |
Data i miejsce śmierci |
30 października 1969 |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód |
muzyk |
Powiązania | |
Instrument | |
Kontrabas |
George Murphy Foster, ps. „Pops” (ur. 19 maja 1892 na McCall Plantation w stanie Luizjana, zm. 30 października 1969 w San Francisco)[1] – amerykański kontrabasista jazzowy, znany ze stosowania techniki slappingu[2]. Bywał nazywany „ojcem jazzowego basu”[3].
Urodził się na plantacji Harry’ego McCalla położonej w parafii Ascension niedaleko Donaldsonville w południowej Luizjanie. Jego rodzice – Charley i Annie – „byli prawie pełnokrwistymi Czirokezami”[4]. Rodzina ze strony matki była muzykalna i kilkoro jego kuzynów (jednym z nich był przyszły bandlider Claiborne Williams[3]) grało na różnych instrumentach. Natomiast jego starszy brat – Willard grał na skrzypcach, banjo i gitarze. Z beczki po mące, wąskiej deski, gwoździ i sznurka zbudował dla niego bas, a następnie pokazał jak na nim grać[2]. Ich stryj Wyatt wprowadził Willie’go do miejscowej orkiestry jako wiolonczelistę. Po skończeniu siedmiu lat znalazł się w niej również George. Gdy najmłodsza z rodzeństwa – Elizabeth nauczyła się grać na gitarze, skrzypcach i basie, ich ojciec zorganizował trio rodzinne, które przygrywało do tańca na zabawach na plantacji[2]. Za dnia dzieci chodziły do szkoły katolickiej w Donaldsonville[2]. Po powrocie do domu odrabiały lekcje i ćwiczyły grę na instrumentach.
W 1900 Willard wyjechał do Nowego Orleanu do pracy. Niecałe dwa lata później podążyła za nim matka z pozostałymi dziećmi, chcąc uciec od nadużywającego alkoholu męża.
Po przyjeździe do Nowego Orleanu George grywał w lokalnych zespołach, rozwijając umiejętności instrumentalne. Poszedł także do szkoły.
Pops Foster: Chodziłem do szkoły na Uniwersytecie Nowoorleańskim[a] na St. Charles Street. Nie radziłem sobie dobrze, ponieważ byłem zbyt zajęty nocnym graniem. W klasie głównie spałem. Zostawiłem szkołę, kiedy właśnie miałem iść do piątej klasy... Zawsze powtarzam dzieciom, żeby skończyły szkołę, zanim zaczną zawodowo zajmować się muzyką. Żałuję, że sam tego nie zrobiłem.[3]
Porzucił szkołę, żeby podjąć pierwszą płatną pracę w zespole grającym podczas przyjęć ogrodowych na prywatnej, zamkniętej ulicy Audubon Place. W 1906 został stałym członkiem grupy The Rozelle Band, założonej i prowadzonej przez jego brata Willarda. Wtedy to Willie kupił mu pierwszy prawdziwy kontrabas, żeby nie musiał już grać na pożyczonych instrumentach. Od 1907 współpracował z zespołami puzonistów Jacka Careya, Frankie’ego Dusena i Kida Ory’ego, skrzypka Armanda Pirona, kornecistów Freddie’go Kepparda i Joe Olivera, oraz innymi znanymi wówczas formacjami[3]. W tym czasie dorabiał niekiedy jako robotnik w porcie lub woźnica rozwożący bawełnę i węgiel[2]. W latach I wojny światowej najpierw pracował w odlewni żeliwa, a potem na statkach wycieczkowych w orkiestrze Fate’a Marable’a. Grał w Nowym Orleanie i Kalifornii. W 1923 przybył do Saint Louis, gdzie występował z zespołami multiinstrumentalisty i bandlidera Charlie’ego Creatha oraz trębacza Deweya Jacksona.
W 1929 odbył krajowe tournée z The Elks Brass Band, w którym to zespole grał na tubie. W tym samym roku osiadł w Nowym Jorku. Przez następne dwadzieścia lat grywał u boku tak znaczących postaci jazzu, jak Louis Armstrong, Luis Russell, Sidney Bechet, „Hot Lips” Page, Danny Barker i Sid Catlett[3]. Regularnie też występował w ogólnokrajowej audycji radiowej „This is Jazz”. W końcu lat 40. zaczął często jeździć w trasy koncertowe po kraju. Odwiedził również Europę. W 1955 przeniósł się do San Francisco. Przez pięć lat grał w The Earl Hines Club Hangover Orchestra. Od 1960 niemal do końca życia brał udział w koncertach okolicznościowych oraz pojedynczych występach.
W ciągu swojej niemal siedemdziesięcioletniej kariery dzięki unikatowemu stylowi gry stworzył nowe brzmienie kontrabasu oraz sprawił, że ten instrument stał się integralnym elementem jazzu[2].
W ostatnich latach życia borykał się ze zdrowiem. Miał kłopoty z sercem, żołądkiem, oraz cierpiał na zakrzepicę[2]. Schorowany, zmarł w wieku 77. lat.
Był dwukrotnie żonaty. W 1912 poślubił Berthę, z którą rozwiódł się w 1922. W 1936 jego drugą małżonką została Annie Alba[2].
W 1971 ukazała się The Autobiography of Pops Foster – New Orleans Jazzman, wydana przez University of California Press (ISBN 0-87930-831-1). Wspomnienia i refleksje muzyka spisał Tom Stoddard.