Postmodernizm (muzyka)
Postmodernistyczna muzyka – określenie określające muzykę komponowaną od lat siedemdziesiątych XX w. Jest to nie tyle „muzyka postmodernistyczna”, ile „muzyka w postmodernistycznym świecie”, wywodząca się „z wielości kultur i środowisk, z których wywodzili się kompozytorzy”[1].
Cechy typowe lub najważniejsze utworów określanych jako postmodernistyczne[2]:
- dorobek minionych epok traktowany jak magazyn motywów, którymi można dowolnie manipulować,
- utwory w historycznych stylach, epizodycznie budzące skojarzenia z nowoczesnością (np. Krzysztofa Pendereckiego),
- kolaże (Berio, Sznitke),
- utwory sprawiające wrażenie muzyki znanej, a zarazem przeobrażonej (Arvo Pärt, Paweł Szymański)
- Rehabilitacja konsonansów i melodii
- Diatonika
- Częsta powtarzalność motywów lub akordów (jak w minimalizmie)
- Długo trwające brzmienia (Henryk Górecki)
- Wyraźny emocjonalizm, patos i sentymentalizm często w romantycznym duchu, a z drugiej strony sztuka może być bliska zabawie, nawet zabawna. Może być skontrastowana, zaskakująca, bulwersująca inaczej niż modernistyczna (np. Sznitke)
- Nawiązania do muzyki rockowej, a nawet popularnej (Paweł Mykietyn)
- W przeciwieństwie do modernizmu: obojętność na idee postępu, na postulat zmieniania świata przez sztukę.
- Lekceważenie profesjonalnego opanowania warsztatu i estetyczna nobilitacja felerów (estetyka usterki).
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Danuta Gwizdalanka, Przemiany kultury muzycznej XX wieku. PWM Kraków 2011, s. 139.
- ↑ Danuta Gwizdalanka Przemiany kultury muzycznej XX wieku. PWM Kraków 2011, s. 140-141