Powstanie w Himarze (1912)
| I wojna bałkańska | |||
 Greccy powstańcy na zamku w Himarze | |||
| Czas |
18 listopada 1912 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo powstańców greckich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Powstanie w Himarze (grec. Εξέγερση της Χειμάρρας) – antyosmańskie wystąpienie ludności greckiej, do którego doszło 18 listopada 1912.
W czasie I wojny bałkańskiej, działania na froncie epirskim miały dla armii greckiej znaczenie drugorzędne, w porównaniu z działaniami na froncie macedońskim. Na wyspę Korfu w czasie wojny dotarła grupa ochotników, dowodzona przez majora armii greckiej, Spyrosa Spyromilosa, pochodzącego z Himary. Dla wzmocnienia oddziału Spyromilosa, dowodzący oddziałami greckimi w Epirze, gen. Konstantinos Sapuntzakis wysłał oddział 200 Kreteńczyków.
18 listopada 1912 oddział Spyromilosa wylądował w rejonie Himary i doprowadził do powstania miejscowej ludności. Powstańcom udało się bez większych problemów oczyścić z wojsk osmańskich pas wybrzeża pomiędzy Sarandą i Wlorą. Sytuacja skomplikowała się w związku z działaniami Albańczyków, którzy 28 listopada 1912 proklamowali we Wlorze Deklarację Niepodległości. Premier rządu greckiego, Elefterios Wenizelos nie podjął działań by przejąć teren opanowany przez powstańców, obawiając się reakcji Włoch. W początkach grudnia Himara była atakowana przez oddziały albańskie, ale bezskutecznie.
Protokół Florencki, podpisany 17 grudnia 1913 decydował o przekazaniu regionu Himary nowo powstałemu państwu albańskiemu. Skłoniło to mniejszość grecką do proklamowania, w porozumieniu z Atenami, Autonomicznej Republiki Północnego Epiru, ze stolicą w Gjirokastrze.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Igor Despot, The Balkan Wars in the Eyes of the Warring Parties, iUniverse 2012, s.140, ISBN 1-4759-4703-8
- Basil Kondis, Greece and Albania 1908-1914, Institute for Balkan Studies, Saloniki 1978, s.93.