Wojny rzymsko-żydowskie | |||
![]() | |||
Czas | |||
---|---|---|---|
Miejsce |
Palestyna | ||
Terytorium | |||
Wynik |
zwycięstwo Rzymian | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
|
Powstanie żydowskie (351–352) – powstanie Żydów pod dowództwem Izaaka z Diocaesaraei i Patriciusa[1] przeciwko cesarstwu rzymskiemu, którego powodem była polityka podatkowa współcesarza Konstancjusza Gallusa[1].
Po powstaniu Bar-Kochby Galilea stała się centrum żydowskiego życia duchowego, a Sepphoris było przez pewien czas siedzibą Sanhedrynu, który jednak później przeniósł się do Tyberiady. W 351 r. Konstancjusz mianował kuzyna i szwagra, Konstancjusza Gallusa, cezarem. Konstancjusz Gallus rezydował w Antiochii[2].
Żydowska rebelia wybuchła 7 maja 351 r.[2] Powstańcy zdołali zdobyć Seforis (Diocæsarea) i pobliskie miejscowości[3], w tym Tyberiadę[2], a powstanie objęło duże obszary Galilei[4]. W Seforis Żydzi rozbili garnizon i zorganizowali pogrom nieżydowskich mieszkańców[2] (Hellenów i Samarytan)[5]. Rozkaz stłumienia buntu otrzymał Ursycyn, który w 352 r. pokonał żydowskie oddziały[1] i zburzył m.in. miasta Seforis, Tyberiada i Diospolis[3], a kilka tysięcy powstańców zostało straconych. Po powstaniu Seforis zostało odbudowane, zaś Konstancjusz Gallus już w 354 r. utracił zaufanie cesarza i został stracony[2].
Nie jest możliwe zidentyfikowanie osoby Patriciusa[5] (zwanego Natroną)[2]. Był on nazywany królem, jednak zapewne nie w znaczeniu świeckim, a mesjanistycznym. Źródła z tego okresu nie podają żadnych informacji o ruchach mesjanistycznych, co może wiązać się z ich przemilczeniem, bowiem następny cesarz Julian złożył Żydom obietnicę odbudowy świątyni w Jerozolimie[5].