Czarna krzywa przedstawia symulację procesu Wienera. Gdy krzywa ta osiąga wartość a = 50 w punkcie t ≃ 3000, zarówno wyjściowy proces, jak i jego odbicie oznaczone na czerwono mają ten sam rozkład
Prawo odbicia procesu Wienera – twierdzenie mówiące, że jeżeli trajektoria procesu Wienera
f
(
t
)
{\displaystyle f(t)}
osiąga wartość
f
(
s
)
=
a
{\displaystyle f(s)=a}
w chwili
t
=
s
,
{\displaystyle t=s,}
to
2
⋅
a
−
f
(
t
)
(
t
>
a
)
{\displaystyle 2\cdot a-f(t)(t>a)}
jest również trajektorią pewnej realizacji procesu Wienera[1] . Prawo odbicia można wyprowadzić z mocnej własności Markowa procesu Wienera.
Niech
(
W
t
)
t
⩾
0
{\displaystyle (W_{t})_{t\geqslant 0}}
będzie procesem Wienera (rozpoczynającym od 0) oraz niech
a
>
0.
{\displaystyle a>0.}
Wówczas prawo odbicia w swej podstawowej wersji orzeka, że
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
)
=
2
P
(
W
t
⩾
a
)
.
{\displaystyle {\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a\right)=2{\mathsf {P}}(W_{t}\geqslant a).}
W ogólniejszej wersji, prawo odbicia orzeka, że jeżeli
τ
{\displaystyle \tau }
jest skończonym prawie na pewno momentem zatrzymania procesu Wienera rozpoczynającego od 0, to proces
(
W
t
τ
)
t
⩾
0
{\displaystyle (W_{t}^{\tau })_{t\geqslant 0}}
określony wzorem
W
t
τ
=
W
t
1
{
t
⩽
τ
}
+
(
2
W
τ
−
W
t
)
1
{
t
>
τ
}
{\displaystyle W_{t}^{\tau }=W_{t}\mathbf {1} _{\left\{t\leqslant \tau \right\}}+(2W_{\tau }-W_{t})\mathbf {1} _{\left\{t>\tau \right\}}}
jest również procesem Wienera, gdzie
1
{\displaystyle \mathbf {1} }
oznacza funkcję charakterystyczną zbioru [2] .
Podstawowa wersja prawa odbicia wynika z podanej wyżej poprzez rozważenie momentu zatrzymania
τ
=
inf
{
t
⩾
0
:
W
t
=
a
}
.
{\displaystyle \tau =\inf \left\{t\geqslant 0\colon W_{t}=a\right\}.}
Moment zatrzymania
τ
a
=
inf
{
t
⩾
0
:
W
t
=
a
}
.
{\displaystyle \tau _{a}=\inf \left\{t\geqslant 0\colon W_{t}=a\right\}.}
jest prawie na pewno ograniczony. Z mocnej własności Markowa wynika, że relatywna trajektoria względem momentu
τ
a
:
{\displaystyle \tau _{a}{:}}
X
t
:=
W
t
+
τ
a
−
a
,
{\displaystyle X_{t}:=W_{t+\tau _{a}}-a,}
jest również procesem Wienera, niezależnym od σ-ciała
F
τ
a
W
.
{\displaystyle {\mathcal {F}}_{\tau _{a}}^{W}.}
Wówczas
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
)
=
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
,
W
t
⩾
a
)
+
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
,
W
t
<
a
)
=
P
(
W
t
⩾
a
)
+
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
,
X
t
−
τ
a
<
0
)
.
{\displaystyle {\begin{aligned}{\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a\right)&={\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a,W_{t}\geqslant a\right)+{\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a,W_{t}<a\right)\\&={\mathsf {P}}\left(W_{t}\geqslant a\right)+{\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a,X_{t-\tau _{a}}<0\right).\end{aligned}}}
Z odpowiednich własności warunkowej wartości oczekiwanej wynika, że drugi składnik prawej strony powyższej równości wynosi
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
,
X
t
−
τ
a
<
0
)
=
E
[
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
,
X
t
−
τ
a
<
0
|
F
τ
a
W
)
]
=
E
[
1
{
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
}
P
(
X
t
−
τ
a
<
0
|
F
τ
a
W
)
]
=
E
[
1
{
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
}
P
(
X
t
−
τ
a
<
0
)
]
=
1
2
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
)
,
{\displaystyle {\begin{aligned}{\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a,X_{t-\tau _{a}}<0\right)&={\mathsf {E}}\left[{\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a,X_{t-\tau _{a}}<0|{\mathcal {F}}_{\tau _{a}}^{W}\right)\right]\\&={\mathsf {E}}\left[\mathbf {1} _{\{\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a\}}{\mathsf {P}}\left(X_{t-\tau _{a}}<0|{\mathcal {F}}_{\tau _{a}}^{W}\right)\right]\\&={\mathsf {E}}\left[\mathbf {1} _{\{\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a\}}{\mathsf {P}}\left(X_{t-\tau _{a}}<0\right)\right]\\&={\frac {1}{2}}{\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a\right),\end{aligned}}}
ponieważ
(
X
t
)
t
⩾
0
{\displaystyle (X_{t})_{t\geqslant 0}}
jest procesem Wienera niezależnym od
F
τ
a
W
,
{\displaystyle {\mathcal {F}}_{\tau _{a}}^{W},}
a prawdopodobieństwo przyjęcia wartości ujemnych przez każdą ze zmiennych
X
t
{\displaystyle X_{t}}
wynosi
1
/
2
{\displaystyle 1/2}
z uwagi na ich symetrię. Ostatecznie, z otrzymanych zależności otrzymujemy
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
)
=
P
(
W
t
⩾
a
)
+
1
2
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
(
s
)
⩾
a
)
,
P
(
sup
0
⩽
s
⩽
t
W
s
⩾
a
)
=
2
P
(
W
t
⩾
a
)
.
{\displaystyle {\begin{aligned}{\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a\right)&={\mathsf {P}}\left(W_{t}\geqslant a\right)+{\frac {1}{2}}{\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W(s)\geqslant a\right),\\{\mathsf {P}}\left(\sup _{0\leqslant s\leqslant t}W_{s}\geqslant a\right)&=2{\mathsf {P}}\left(W_{t}\geqslant a\right).\end{aligned}}}
Kurt Jacobs, Stochastic Processes for Physicists: Understanding Noisy Systems , Cambridge University Press, 2010. ISBN 978-0521765428 .
Peter Mörters, Yuval Peres, Brownian Motion , Cambridge Series in Statistical and Probabilistic Mathematics, Cambridge University Press, 2010. ISBN 978-0521760188 .