Proinsulina

Schemat powstawania i obróbki insuliny. Widoczny jest jak z pierwotnego preprołańcucha insuliny odcinana jest sekwencja sygnałowa (ang. signal sequence), a następnie peptydu (łańcucha) C (ang. chain C), by powstała insulina
Schemat konformacji proinsuliny. 86 kółeczek oznacza aminokwasy. 35 szarych kółeczek to łańcuch C, wycinany przez proteazy

Proinsulina – peptyd, nieaktywny prekursor insuliny. Proinsulina powstaje w trzustce, w komórkach β wysepek Langerhansa. Gen zlokalizowany na krótszym ramieniu chromosomu 11 (locus p15.5[potrzebny przypis]) koduje powstawanie prekursorowego peptydu preproinsuliny[1], liczącego u człowieka 110 aminokwasów. Preproinsulina zawiera fragment sygnałowy złożony z 24 aminokwasów, który w retikulum endoplazmatycznym[potrzebny przypis] pod wpływem odpowiedniej proteazy zostaje odcięty i w ten sposób powstaje proinsulina[1].

Proinsulina składa się z 86 aminokwasów[2]. Łańcuch proinsuliny przyjmuje charakterystyczną konformację z mostkami dwusiarczkowymi (-S-S-) łączącymi łańcuchy A (21 aminokwasów) i B (30 aminokwasów)[1]. Podczas wydzielania insuliny w komórkach β 35-aminokwasowy[potrzebny przypis] fragment - peptyd C - jest odcinany i powstaje właściwy hormon. Najpierw endopeptydaza 1 przerywa połączenie peptydu C z łańcuchem B, potem endopeptydaza 2 powoduje przerwanie połączenia pomiędzy peptydem C a łańcuchem A. Do krwi dostają się niewielkie ilości proinsuliny[potrzebny przypis]. Z jednej cząsteczki proinsuliny powstaje w aparacie Golgiego komórki beta jedna cząsteczka insuliny i jedna cząsteczka peptydu C[1]. Składniki te w takiej samej proporcji są wydzielane do krwi układu wrotnego.

Pomiar stężenia peptydu C we krwi obwodowej ma obecnie duże znaczenie praktyczne, gdyż najlepiej odzwierciedla czynność komórek β trzustki. Peptyd C w całości opuszcza wątrobę i ulega rozpadowi dopiero w nerkach. Tylko 5% peptydu C przechodzi do moczu. Preparaty insuliny z trzustek zwierzęcych (insulina bydlęca, wieprzowa) zawierają resztki proinsuliny, które mogą powodować objawy uczuleniowe i insulinooporność u przyjmujących je chorych, jest to jeden z powodów, dla których lepsze są preparaty insuliny ludzkiej uzyskane metodami inżynierii genetycznej.

[potrzebny przypis]

Proinsulina ma bardzo małą aktywność biologiczną[1], a siła jej działania zmniejszającego glikemię jest równa 10–15% siły działania insuliny u człowieka.[potrzebny przypis]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Marian Grzymisławski: Budowa układów związanych z przyswajaniem pokarmu. W: Jan Gawęcki, Lech Hryniewiecki: Żywienie człowieka. T. 1: Podstawy nauki o żywieniu. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 68. ISBN 83-01-13947-1.
  2. ↑ Edward Bańkowski, Biochemia: podręcznik dla studentów uczelni medycznych, Wyd. 3, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2017, s. 418, ISBN 978-83-65373-09-0.


Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.