Przetoczenie krwi wynaczynionej śródoperacyjnie
Przetoczenie krwi wynaczynionej śródoperacyjnie, śródoperacyjna autotransfuzja, śródoperacyjne odzyskiwanie krwi – rodzaj autotransfuzji, w której przetaczana jest wynaczyniona śródoperacyjnie i odzyskana z pola operacyjnego własna krew chorego[1].
Metoda
[edytuj | edytuj kod]Metoda polega na aspiracji przez operatora wynaczynionej krwi z pola operacyjnego. Odzyskana krew po dodaniu antykoagulantu jest gromadzona w zbiorniku. Po uzyskaniu określonej objętości zebranej krwi jest ona odwirowywana, a następnie mieszana z solą fizjologiczną. Odwirowana krew jest gromadzona w kolejnym pojemniku i może zostać przetoczona choremu lub magazynowana w celu późniejszego wykorzystania[2][3].
Uzyskana krew charakteryzuje się wysokim hematokrytem wynoszącym około 50–60%, niską ilością wolnej hemoglobiny, bardzo małą ilością płytek krwi (trombocytów) i jest pozbawiona czynników krzepnięcia[2].
Zastosowanie metody
[edytuj | edytuj kod]Metoda znajduje zastosowanie w operacjach z przewidywaną dużą utratą krwi, szczególnie w zabiegach ortopedycznych, kardiochirurgicznych i chirurgii naczyniowej. Wykorzystuje się ją także u chorych z obecnymi przeciwciałami do antygenów krwinek czerwonych, u których nie można dobrać krwi zgodnej. Metoda śródoperacyjnego odzyskiwania krwi może być akceptowalnym postępowaniem u osób, które z przyczyn światopoglądowych nie wyrażają zgody na przetoczenie krwi[1].
Przeciwwskazania
[edytuj | edytuj kod]Metoda nie może być wykorzystana w przypadku braku jałowości pola operacyjnego oraz stosowania środków hemostatycznych celem hamowania krwawienia czy płukania pola operacyjnego środkami do stosowania miejscowego[1][2]. Do przeciwwskazań należy również choroba nowotworowa oraz ryzyko zanieczyszczenia krwi wodami płodowymi podczas operacji ginekologicznych u kobiet ciężarnych (ryzyko zatoru płuc wodami płodowymi)[2].
Powikłania
[edytuj | edytuj kod]Do powikłań śródoperacyjnej autotransfuzji należą[2]:
- powikłania infekcyjne – są następstwem aspiracji niejałowej treści z pola operacyjnego,
- koagulopatia – odzyskana krew zawiera bardzo niewielkie ilości płytek krwi i jest pozbawiona osoczowych czynników krzepnięcia, w przypadku masywnej transfuzji konieczna jest podaż koncentratu krwinek płytkowych (KKP) oraz świeżo mrożonego osocza (FFP),
- zespół po śródoperacyjnej autotransfuzji – jest związany z aktywacją trombocytów oraz leukocytów, klinicznie może przebiegać jako zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC) oraz zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS),
- zator płucny – związany z powstawaniem mikroagregatów płytek krwi i leukocytów, w celu zapobiegania stosuje się odpowiednie filtry eliminujące reinfuzję tych komórek,
- nefrotoksyczność, niewydolność nerek[4].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Baranowski i in. 2014 ↓, s. 223.
- ↑ a b c d e Andrzej Pluta, Krzysztof Gutkowski, Anna Pluta. Śródoperacyjna autotransfuzja krwinek czerwonych. „Chirurgia Polska”, 2007.
- ↑ Barash 2009 ↓, s. 382-383.
- ↑ Maya Suresh: Shnider and Levinson's Anesthesia for Obstetrics. Lippincott Williams & Wilkins, 2013, s. 326-327.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paul G. Barash: Clinical Anesthesia. Lippincott Williams & Wilkins, 2009. ISBN 978-0-7817-8763-5.
- Włodzimierz Baranowski, Anna Jung-Hauska, Jolanta Korsak, Krzysztof Paśnik, Zbigniew Rybicki, Kazimierz Sułek: Wytyczne w zakresie leczenia krwią i jej składnikami oraz produktami krwiopochodnymi w podmiotach leczniczych. Wojskowy Instytut Medyczny, 2014. ISBN 978-83-937276-4-3.
