Pszczółki-Szerszenie
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Strefa numeracyjna |
23 |
| Kod pocztowy |
06-460[2] |
| Tablice rejestracyjne |
WCI |
| SIMC |
0115714[3] |
Położenie na mapie gminy Grudusk  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie powiatu ciechanowskiego  | |
 53°01′55″N 20°39′04″E/53,031944 20,651111[1]
| |
Pszczółki-Szerszenie – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ciechanowskim, w gminie Grudusk[3][4].
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa ciechanowskiego.
Nazwa miejscowości pochodzi od rodu szlacheckiego Pszczółkowskich (wcześniejsze formy: de Pczolky, de Psczolki, de Pszczółki). Ich rodowa posiadłość, wieś Pszczółki po raz pierwszy notowana jest w 1414. Na początku XVII wieku uległa rozpadowi na cztery działy: Pszczółki-Górne (znane też jako Pszczółki-Stępne), Pszczółki-Czubaki, Pszczółki-Szerszenie i Pszczółki-Golanki. W zapisach historycznych spotyka się także nazwy Pszczółki-Wiończyki i Pszczółki-Dziarnowo. W okresie, gdy gmina Grudusk znajdowała się w zaborze pruskim, istniał dodatkowo podział poszczególnych wsi na części oznaczone literami. Same Pszczółki Górne dzieliły się na 7 części, oznaczonych literami od A do G.
Wieś nie posiada kościoła, katolicy należą do parafii pw. św. Apostołów Piotra i Pawła w Grudusku.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 112723
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1048 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Pszczółki 1(2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 256.
