| |||
Dyscyplina | |||
---|---|---|---|
Organizator | |||
Szczegóły turnieju | |||
Gospodarz | |||
Otwarcie | |||
Zamknięcie (finał) | |||
Liczba drużyn |
24+16 | ||
Liczba aren |
2 (w 1 mieście) | ||
Statystyki turnieju | |||
Liczba meczów |
58+42 |
Puchar Świata w Rugby 7 2013 – szósty Puchar Świata, turniej o randze mistrzostw świata w rugby 7 rozgrywany co cztery lata, który odbył się w Moskwie w kompleksie stadionu Łużniki w dniach od 28 do 30 czerwca 2013 roku. Rywalizowały w nim dwadzieścia cztery drużyny męskie i szesnaście żeńskich. Triumfatorami okazały się reprezentacje Nowej Zelandii.
Żadna ze 133 przebadanych pod kątem dopingu próbek nie dała wyniku pozytywnego[1].
Wstępne zgłoszenia związków rugby chętnych do zorganizowania tego turnieju były przyjmowane przez IRB do 3 listopada 2009. Na tym etapie żadne szczegóły nie były wymagane, toteż zgłosiło się osiem państw: Argentyna, Australia, Brazylia, Hongkong, Niemcy, Rosja, Szkocja i USA[2][3]. Zgłoszenie Rosjan oznaczało jednocześnie rezygnację z ubiegania się o organizację piętnastoosobowego Pucharu Świata w 2019[4][5]. Z ośmiu federacji, które złożyły wstępne zgłoszenia, trzy – Brazylia, Niemcy i Rosja – przedstawiły oficjalne wnioski w wyznaczonym terminie 15 grudnia 2009 roku[6][7]. W maju 2010 roku IRB wyznaczyła Rosję na organizatora tego turnieju[8].
W maju 2012 roku IRB ustaliła ramy czasowe turnieju – mecze zostały rozegrane w dniach od 28 czerwca do 30 czerwca 2013 roku na stadionie Łużniki[9]. Szczegółowy terminarz został opublikowany na sto dni przed rozpoczęciem turnieju[10][11][12].
W turnieju uczestniczyło 16 drużyn żeńskich i 24 męskie[8]. Składy zespołów podano dzień przed zawodami[13][14][15][16].
Automatyczny awans do turnieju finałowego uzyskali w przypadku mężczyzn ćwierćfinaliści[17], a wśród kobiet półfinalistki[18] poprzedniego Pucharu Świata. O pozostałe miejsca odbywały się turnieje eliminacyjne[19].
[1] | Afryka | Ameryka Południowa | Ameryka Północna/Karaiby | Azja | Europa | Oceania |
---|---|---|---|---|---|---|
Automatyczna kwalifikacja | ||||||
Regionalne eliminacje |
[2] | Afryka | Ameryka Południowa | Ameryka Północna/Karaiby | Azja | Europa | Oceania |
---|---|---|---|---|---|---|
Automatyczna kwalifikacja | ||||||
Regionalne eliminacje |
| |||||
* Najlepsza z drużyn z Oceanii (prócz Nowej Zelandii i Australii) wystąpiła w azjatyckim turnieju kwalifikacyjnym, z którego awans uzyskały trzy drużyny. |
Na początku grudnia 2012 roku IRB ogłosiła, iż losowanie grup turnieju głównego odbędzie się w Moskwie 28 lutego 2013 roku. Podstawą do rozstawienia męskich zespołów była postawa prezentowana w zawodach IRB Sevens World Series w dwóch ostatnich pełnych sezonach (2010/11 i 2011/12) oraz w rozegranych do czasu losowania pięciu turniejach sezonu 2012/13. Wśród kobiet natomiast wzięte zostały pod uwagę wyniki osiągnięte w rozegranym w sezonie 2011/12 IRB Women's Sevens Challenge Cup wraz z pierwszymi dwiema rundami IRB Women's Sevens World Series (2012/2013)[20][21][22].
Przed losowaniem zespoły zarówno męskie, jak i żeńskie, zostały podzielone na cztery koszyki według ustalonego wcześniej rankingu[23][24].
Mężczyźni | Kobiety | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Koszyk 1 | Koszyk 2 | Koszyk 3 | Koszyk 4 | Koszyk 1 | Koszyk 2 | Koszyk 3 | Koszyk 4 | |
Nowa Zelandia | Walia | Kanada | Japonia | Anglia | Nowa Zelandia | Holandia | Japonia | |
Fidżi | Argentyna | Portugalia | Hongkong | Australia | Południowa Afryka | Chiny | Tunezja | |
Południowa Afryka | Francja | Hiszpania | Gruzja | Kanada | Hiszpania | Francja | Irlandia | |
Samoa | Kenia | Rosja | Tunezja | Stany Zjednoczone | Rosja | Brazylia | Fidżi | |
Anglia | Szkocja | Tonga | Filipiny | |||||
Australia | Stany Zjednoczone | Zimbabwe | Urugwaj |
Zawody sędziowało dwudziestu sześciu mężczyzn i czternaście kobiet[25][26].
W wyniku przeprowadzonego 28 lutego 2013 roku losowania powstało sześć czterozespołowych grup[27][28].
Grupa A | Grupa B | Grupa C | Grupa D | Grupa E | Grupa F |
---|---|---|---|---|---|
Australia | Południowa Afryka | Samoa | Nowa Zelandia | Fidżi | Anglia |
Francja | Szkocja | Kenia | Stany Zjednoczone | Walia | Argentyna |
Hiszpania | Rosja | Zimbabwe | Kanada | Tonga | Portugalia |
Tunezja | Japonia | Filipiny | Gruzja | Urugwaj | Hongkong |
W zawodach triumfowali Nowozelandczycy w finale pokonując Anglików, brąz przypadł zaś reprezentantom Fidżi[29]. Najwięcej punktów zdobył Kanadyjczyk Nathan Hirayama, zaś w klasyfikacji przyłożeń z siedmioma zwyciężył Fidżyjczyk Metuisela Talebula[30].
W wyniku przeprowadzonego 28 lutego 2013 roku losowania powstały cztery czterozespołowe grupy[27][31].
Grupa A | Grupa B | Grupa C | Grupa D |
---|---|---|---|
Kanada | Australia | Stany Zjednoczone | Anglia |
Nowa Zelandia | Południowa Afryka | Hiszpania | Rosja |
Holandia | Chiny | Brazylia | Francja |
Tunezja | Irlandia | Fidżi | Japonia |
W zawodach triumfowały Nowozelandki w finale pokonując po raz drugi w tym turnieju Kanadyjki, brąz przypadł zaś reprezentantkom USA[32]. Najwięcej punktów zdobyła przedstawicielka mistrzowskiej drużyny Portia Woodman (60), która wszystkie punkty zdobyła z przyłożeń zwyciężając również w tej klasyfikacji[33].
W marcu 2013 roku ogłoszono głównych sponsorów zawodów – Mobile TeleSystems, Canterbury of New Zealand oraz Bank Zenit[34].
Globalnym partnerem została firma AIG[35].