Punktualizm (z łac. punctum, kropka) – termin określający zarówno styl jak i technikę kompozytorską w muzyce współczesnej.
Utwory określane mianem punktualistycznych często sprawiają wrażenie zbiorów punktów (pojedynczych dźwięków), różniących się wysokością, rejestrami, dynamiką, artykulacją, wartościami czasowymi itd. nieskoordynowanych żadną ogólniejszą zasadą formalną. W rzeczywistości wiele z nich skomponowano w bardzo ścisłej technice totalnego serializmu. W niektórych można odnaleźć tradycyjne motywy czy wyraźne frazy melodyczne, jednak są one tak dalece przetworzone (rozrzucone po wszystkich rejestrach, zmienione pod względem dynamiki czy barwy oraz gęsto poprzedzielane pauzami), że w odbiorze nie ma praktycznie możliwości uchwycenia większych całości. Ma to dawać słuchaczowi szczególny rodzaj przeżycia estetycznego – zamiast tradycyjnych ciągłych fraz melodycznych, harmonijnych i rytmicznych o wyrównanej barwie, dynamice i tempie (czyli konwencjonalnych sposobów formalnych stosowanych w muzyce), słuchacz odbiera rozproszone, „migotliwe” punkty dźwiękowe. Brak asocjacji pomiędzy dźwiękami powoduje bezskojarzeniowe odbieranie muzyki, dźwięki stają się odrębnymi punktami wrażeniowymi, a ich struktura pozostaje dla słuchacza nieuchwytna.
Prekursorem punktualizmu był Anton Webern. Jego muzyka, oparta na niespotykanym wcześniej różnicowaniu szczegółów na niewielkich odcinkach czasowych i kierująca uwagę odbiorcy na pojedyncze dźwięki, wywarła wpływ na twórczość młodej generacji kompozytorów. Dlatego styl punktualistyczny nazywany jest często „postwebernizmem” lub „neowebernizmem”.
Pozostali kompozytorzy reprezentujący w latach 50. punktualizm to m.in.: Karel Goeyvaerts, Henri Pousseur, Bruno Maderna, Bengt Hambraeus, Bo Nilsson.
W Polsce związani z punktualizmem byli: Kazimierz Serocki, Włodzimierz Kotoński, Witold Szalonek, Bolesław Szabelski.
Punktualizm jako styl nie trwał długo – czas jego świetności to lata pięćdziesiąte XX wieku, jednak jako technika służył kompozytorom jeszcze w latach sześćdziesiątych.