RMS Viceroy of India
.jpg) RMS „Viceroy of India” | |
| Bandera | |
|---|---|
| Znak wywoławczy |
GLVX |
| Właściciel | |
| Nadzorujące towarzystwo klasyf. | |
| Dane podstawowe | |
| Typ |
oceaniczny statek pasażerski |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Data wodowania |
15 września 1928 |
| Data oddania do eksploatacji |
7 marca 1929 |
| Data zatonięcia |
11 listopada 1942 |
| Dane techniczne | |
| Nośność (DWT) |
9180 t |
| Długość całkowita (L) |
186,56 m |
| Szerokość (B) |
23,22 m |
| Zanurzenie (D) |
8,61 m |
| Pojemność |
brutto: 19 648 RT |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik |
2 turbiny parowe, 2 silniki elektryczne, 17 000 shp |
| Liczba śrub napędowych |
2 |
| Prędkość maks. |
19 w. |
RMS „Viceroy of India” – brytyjski oceaniczny statek pasażerski zbudowany w 1929 roku dla armatora Peninsular and Oriental Steam Navigation Company (P&O). Podczas II wojny światowej zarekwirowany do transportu wojska i zatopiony w 1942 roku przez niemiecki okręt podwodny U-407[1]. Nazwa jednostki pochodzi od kolonialnego urzędu wicekróla Indii[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Statek zamówiony został w kwietniu 1927 roku, z myślą o obsłudze połączeń z Tilbury, koło Londynu, do Bombaju (Indie). Zbudowany został w stoczni Alexander Stephen and Sons w Glasgow za kwotę 1 090 987 funtów. Wodowanie statku nastąpiło 15 września 1928 roku. Matką chrzestną jednostki została Dorothy Irwin, żona ówczesnego wicekróla Indii, Edwarda Wooda. Ze wstępnie rozważanej nazwy „Taj Mahal” (od mauzoleum w Agrze) zrezygnowano ze względu na potencjalne problemy z adresowaną na statek pocztą (w Bombaju znajdował się hotel Taj Mahal), jak i możliwość urażenia części hinduskiego społeczeństwa[1][2]. 8 stycznia 1929 roku, w końcowej fazie budowy, statek uszkodzony został na śródokręciu w wyniku kolizji z dokującym w gęstej mgle parowcem SS „Corinaldo”. Ukończoną jednostkę 7 marca 1929 roku dostarczono armatorowi[1].
Statek przystosowany był do przewozu 415 pasażerów w klasie I i 258 w klasie II. Wszystkie kabiny były jednoosobowe. Dodatkowe pomieszczenia przeznaczone były dla służących towarzyszących podróżującym. Załoga składała się z 413 osób – 14 oficerów, 19 podoficerów, 59 marynarzy, 18 mechaników, 53 palaczy, 248 ochmistrzów i stewardów oraz lekarza z pomocnikiem[1].
Wkrótce po wejściu do służby statek rozpoczął regularne kursy do Bombaju, a także wycieczkowe rejsy na innych trasach. We wrześniu 1932 roku ustanowił rekord czasu podróży na trasie bombajskiej, wynoszący 17 dni, 1 godzinę i 42 minuty[1].
Podczas swojej kariery „Viceroy of India” kilkakrotnie podejmował rozbitków z innych statków, m.in. 5 września 1935 roku 241 pasażerów transatlantyku SS „Doric”, który zderzył się z francuskim parowcem „Formigny” koło Cabo Fisterra, a 11 sierpnia 1940 roku – 279 pasażerów z SS „Ceramic” po kolizji tamtego z frachtowcem „Testbank” w pobliżu Kapsztadu[1].
10 kwietnia 1937 roku statek uszkodzony został w następstwie wejścia na mieliznę w Kanale Sueskim. Po wysadzeniu pasażerów w Marsylii, jednostkę skierowano na naprawy na Malcie[1].
Podczas II wojny światowej, 12 listopada 1940 roku statek zarekwirowany został przez rząd i przebudowany na transportowiec w stoczni na rzece Clyde. W listopadzie 1942 roku uczestniczył w lądowaniu wojsk alianckich w Algierii. 10 listopada wypłynął pusty w drogę powrotną z portu w Algierze z zamiarem dotarcia do Gibraltaru. Następnego dnia trafiony został przez dwie z czterech torped wystrzelonych w jego kierunku przez niemiecki okręt podwodny U-407, około 50 km na północ od Oranu. Jednostka została wzięta na hol przez niszczyciel HMS „Boadicea”, mimo to zatonęła. Zginęło czterech członków załogi. Pozostali, 428 osób załogi i 22 pasażerów, zostali wzięci na pokład „Boadicei”[1][2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i Viceroy of India (1928) Ship Fact Sheet. P&O Heritage. [dostęp 2018-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
- ↑ a b Viceroy of India. uboat.net. [dostęp 2018-09-01]. (ang.).