RPK-2 Wjuga

RPK-2 Wjuga
Państwo

 ZSRR

Rodzaj

głębina wodna – głębina wodna

Przeznaczenie

przeciwpodwodna

Średnica

533 mm

Zasięg

40 km

Typ głowicy

atomowa

Użytkownicy
ZSRR

RPK-2 Wjuga (ros. РПК-2 «Вьюга», NATO: SS–N–15 Starfish) – odpalany z okrętów podwodnych radziecki rakietowy pocisk przeciwpodwodny z głowicą w postaci klasycznej bomby głębinowej, lekkiej torpedy przeciwpodwodnej (rakietotorpeda) bądź ładunku termojądrowego. Pocisk podobny do amerykańskiego UUM-44A SUBROC, wystrzeliwany z pozycji podwodnej – po wynurzeniu ponad powierzchnię, rozpędzany za pomocą silnika rakietowego na dystansie około 10–40 km[1] (według oficjalnych źródeł amerykańskich 45–50 km), po czym w rejonie celu uwalniany jest ładunek pocisku, który swobodnie opadając po trajektorii balistycznej, zanurza się przed detonacją w wodzie. Pozostawały na wyposażeniu okrętów podwodnych typów Charlie II, Alfa i Victor III.

System opracowany był przez biuro OKB-9 ze Swierdłowska pod kierownictwem F. Pietrowa i N. Kostrulina[2]. Przyjęty formalnie na uzbrojenie 4 sierpnia 1969 roku[2]. Rakieta nosiła oznaczenie 81R i była odpalana z wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm z głębokości do 50–60 m[2]. Mogła służyć także do atakowania celów naziemnych[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Iljin i Kolesnikow 2000 ↓, s. 9.
  2. ↑ a b c Iljin i Kolesnikow 2000 ↓, s. 12.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bernard Blake: Jane's Weapon Systems 1988-89. Alexandria: Jane's, 1988, s. 525, (3970.441). ISBN 0-7106-0855-1.
  • Władimir Iljin, Aleksandr Kolesnikow. Otieczestwiennyje atomnyje podwodnyje łodki. „Tiechnika i Woorużenije”. 5-6/2000, maj-czerwiec 2000. (ros.).