Ranko Bugarski

Ranko Bugarski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1933
Sarajewo

Data śmierci

13 sierpnia 2024

Zawód, zajęcie

językoznawca

Narodowość

serbska

Multimedia w Wikimedia Commons

Ranko Bugarski (ur. 1 stycznia 1933 w Sarajewie[1], zm. 13 sierpnia 2024[2]) – serbski językoznawca. Zajmował się strukturą języka angielskiego, gramatyką kontrastywną, językoznawstwem ogólnym i stosowanym, socjolingwistyką oraz historią językoznawstwa[1].

W 1957 r. ukończył studia z zakresu anglistyki i germanistyki na Uniwersytecie Sarajewskim[1]. W 1969 r. doktoryzował się na Uniwersytecie w Belgradzie[3]. Piastował stanowisko profesora zwyczajnego na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Belgradzkiego[4].

Był wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Stowarzyszenia Lingwistyki Stosowanej(inne języki) oraz przewodniczącym Europejskiego Towarzystwa Lingwistycznego(inne języki). Należał do Europejskiej Akademii Nauki i Sztuk Pięknych[4].

Jego dorobek obejmuje liczne prace z zakresu anglistyki, lingwistyki ogólnej, stosowanej oraz socjolingwistyki[4]. Był także autorem dziewiętnastu książek językoznawczych[1]. Można wśród nich wymienić: Jezik i lingvistika, Jezik u društvu, Jezik od mira do rata, Pismo, Lica jezika i Nova lica jezika[4].

W 2017 roku był zaangażowany w podpisywanie deklaracji o wspólnym języku Serbii, Czarnogóry, Chorwacji i Bośni i Hercegowiny, dokumentu, w powstanie którego zaangażowanych było około dwustu językoznawców i pisarzy z czterech państw byłej Jugosławii. Deklaracja przedstawiona została w Sarajewie 30 marca 2017 i w ciągu 20 godzin podpisało ją ponad 2000 osób. Celem deklaracji było między innymi zwrócenie uwagi na sztuczne, wynikające z nacjonalizmów podziały i uwydatniane na siłę różnice, nadmierny i nieautentyczny puryzm. Podkreślano, że istnienie jednego, wspólnego języka nie zmienia faktu, że państwa i narody są cztery i nie ma nic wspólnego z przynależnością etniczną i poczuciem tożsamości narodowej[5][6].

Wybrana twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Predlozi over, under, above, below i beneath u savremenom engleskom jeziku (1969)
  • Jezik i lingvistika (1972, 4. wyd. 2003). s. 301.
  • Lingvistika o čoveku (1975, 3. wyd. 1996). s. 218.
  • Jezik u društvu (1986, 3. wyd. 2004). s. 261.
  • Lingvistika u primeni (1986, 3. wyd. 2007). s. 216.
  • Uvod u opštu lingvistiku (1989, 8. wyd. 2013). s. 269.
  • Ka jedinstvu lingvistike (1997). s. 284.
  • Jezik u kontekstu (1997). s. 298.
  • Lica jezika – sociolingvističke teme (2001, 2. wyd. 2002). s. 246. ISBN 86-81493-80-9.
  • Nova lica jezika – sociolingvističke teme (2002, 2. wyd. 2009). s. 262. ISBN 978-86-7562-014-3.
  • Žargon – lingvistička studija (2003, 2. wyd. 2006). s. 295. ISBN 86-7562-056-X.
  • Jezik i kultura (2005). s. 288. ISBN 86-7562-040-3.
  • Evropa u jeziku (2009). s. 246. ISBN 978-86-7562-085-3.
  • Jezik i identitet (2010). s. 279. ISBN 978-86-7562-093-8.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Vera Vasić, Ranko Bugarski, Jezik u upotrebi = Language in use, Nowy Sad, s. 24, ISBN 978-86-6065-068-1, OCLC 777326991.
  2. ↑ s, Preminuo lingvista Ranko Bugarski [online], Novi magazin, 13 sierpnia 2024 [dostęp 2024-08-14] (serb.).
  3. ↑ Olga Mišeska Tomić, Milorad Radovanović (red.), History and Perspectives of Language Study: Papers in Honor of Ranko Bugarski, Amsterdam: John Benjamins Publishing, 2000 (Current Issues in Linguistic Theory 186), s. ix, DOI: 10.1075/cilt.186, ISBN 978-90-272-3692-0 (ang.).
  4. ↑ a b c d Jezik, žargon i verbalne magle. Intervju – dr Ranko Bugarski, lingvista [online], www2.filg.uj.edu.pl [dostęp 2020-01-26].
  5. ↑ Deklaracja o wspólnym języku. Stowarzyszenie Bałkanistyka. [dostęp 2020-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-20)].
  6. ↑ Sygnatariusze deklaracji o wspólnym języku. [dostęp 2024-09-24]. (serb.-chorw.).