J. Kondracki najogólniej podzielił Karpaty na Karpaty Zachodnie i Karpaty Południowo-Wschodnie, prowadząc granicę między nimi linią: dolina Osławy–Przełęcz Łupkowska–dolina Laborca, zgodnie z poglądami Antoniego Rehmana. W tym miejscu łańcuch karpacki najbardziej zwęża się i obniża, a także skręca na południowy wschód[2].
Owalnie zarysowany obszar Karpat Zachodnich kontrastuje z trójkątnym areałem Karpat Południowo-Wschodnich, w obrębie których można z kolei wyróżnić trzy odrębne człony: Karpaty Wschodnie, Karpaty Południowe oraz Góry i Wyżyny Siedmiogrodzkie. Te trzy części oraz Karpaty Zachodnie stanowią cztery rozległe prowincje karpackie, które w dalszej kolejności J. Kondracki podzielił na podprowincje, makroregiony i mezoregiony[1].
Pierwszą wersję podziału Karpat na prowincje i podprowincje J. Kondracki zaprezentował w referacie na konferencji Międzynarodowej Unii Geograficznej w Budapeszcie w 1971 r. Referat ten opublikowano w 1973 r. w języku niemieckim na łamach czasopisma naukowego Annales Universitas Scientiarum Budapestenesis. Sectio Geografica[5]. W 1978 r. ukazała się książka popularnonaukowa Karpaty (drugie wydanie z 1989 r.), w której J. Kondracki przedstawił podział na makroregiony i mezoregiony, a także zmodyfikował strukturę jednostek wyższego rzędu. W artykule zamieszczonym w 1996 r. w Przeglądzie Geograficznym dokonał on ostatnich poprawek na poziomach prowincji i podprowincji[1].
Regionalizacja J. Kondrackiego nie jest ani jedynym, ani też ogólnie przyjętym podziałem Karpat i ich części – w innych krajach funkcjonują odmienne regionalizacje, choć zwykle ograniczone do terytorium danego państwa, jak np. regionalizacja słowackich Karpat według Emila Mazúra i Michala Lukniša. Podział J. Kondrackiego wyróżnia się tym, że obejmuje Karpaty jako całość (zdefiniowaną przez autora)[6].
Z ważniejszych różnic geografowie słowaccy granicę między Karpatami Zachodnimi i Wschodnimi prowadzą nie wschodnim, a zachodnim krańcem Beskidu Niskiego przez przełęcz Beskid pod Lackową, gdzie grzbiet karpacki rozdziela dolinę Topli na południu i Białej na północy[7]. Za zaliczeniem Beskidu Niskiego do Karpat Wschodnich przemawia jego rusztowy układ grzbietów, typowy dla rzeźby pasm wschodniokarpackich[8]. Ponadto Słowacy rozdzielają Karpaty Zachodnie jedynie na Zewnętrzne i Wewnętrzne[9], podczas gdy J. Kondracki ujmuje te ostatnie bardziej wąsko i wyodrębnia tu dodatkowo Centralne Karpaty Zachodnie i tzw. Góry Północnowęgierskie[10].
↑W publikacji J. Kondrackiego z 1996 r. region ten nie jest wymieniony w tekście, jest jednak zaznaczony na dołączonym rysunku z indeksem (516.2). Indeks ten w tekście jest natomiast przypisany do Krasu Słowacko-Węgierskiego, którego z kolei na rysunku brak[18]. Wobec tej niejasności, w niniejszym wykazie przyjęto regiony o indeksach (516.2–4) zgodnie z książką Karpaty z 1989 r.[19]
↑J. Kondracki podaje, że Karpaty Środkowomorawskie dzielą się na kilka mezoregionów, jednak z nazwy wymienia tylko te dwa[21]. J. Balon i M. Jodłowski w swojej regionalizacji Karpat Zachodnich wyróżnili dodatkowo następujące mezoregiony: Pogórze Kyjowskie, Pogórze Litenczyckie, Dolina Środkowej Morawy[16].
JarosławJ.BalonJarosławJ. i inni, Regiony fizycznogeograficzne, [w:] JadwigaJ.Warszyńska (red.), Karpaty Polskie. Przyroda, człowiek i jego działalność, Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 1995, s. 117–130, ISBN 83-233-0852-7.