Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie |
meksykańskie |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód |
Ricardo Castro Herrera (ur. 7 lutego 1864 w Durango, zm. 27 listopada 1907 w Meksyku[1][2]) – meksykański kompozytor i pianista.
W latach 1877–1883 studiował w Conservatorio Nacional de Música w Meksyku[2][3]. Jego nauczycielami byli Juan Salvatierra, Julio Ituarte i Melesio Morales[1]. W 1883 roku reprezentował swój kraj na uroczystościach ku czci Simóna Bolívara w Wenezueli[1], gdzie wykonał skomponowane przez siebie Aires nacionales mexicanos[3]. W 1885 roku odbył tournée po Stanach Zjednoczonych[2], gdzie wystąpił na Cotton Festival w Nowym Orleanie i koncertował w Filadelfii, Nowym Jorku oraz Waszyngtonie[1]. Po powrocie do kraju występował jako solista i kameralista, komponował i uczył muzyki[2]. Brał udział w tworzeniu Sociedad Filarmónica Mexicana[1] oraz Sociedad Anónima de Conciertos[3]. W 1900 roku objął klasę kompozycji w Conservatorio Nacional de Música[1]. Lata 1902–1906 spędził w Europie, gdzie koncertował w Paryżu, Londynie, Berlinie, Brukseli i Antwerpii[1]. W styczniu 1907 roku, na kilka miesięcy przed śmiercią, otrzymał posadę dyrektora Sociedad Filarmónica Mexicana[1].
Zmarł w wieku 43 lat na zapalenie płuc[3]. Po śmierci Castro ogłoszono w Meksyku żałobę narodową i ustanowiono nagrodę jego imienia dla najlepszych twórców operowych[1].
Skomponował m.in. dwie symfonie (1883, 1887), koncert wiolonczelowy (1902), koncert fortepianowy (1904)[2], Caprice-valse na fortepian i orkiestrę (1901)[1], ponadto szereg utworów na fortepian i opery (w tym Atzimba, 1900 i La leyenda de Rudel, 1906)[1][2].
Uznawany jest za jednego z najwybitniejszych kompozytorów meksykańskich przełomu XIX i XX wieku[1]. Jego opery, w których tradycyjny podział na akty zastąpiony został podziałem na epizody, zapewniły sobie trwałe miejsce na scenach meksykańskich teatrów operowych[1]. W utworach fortepianowych Castro zauważalny jest silny wpływ muzyki Chopina i Schumanna[1][3].