Rondo c-moll op. 1 – utwór w formie ronda na fortepian skomponowany przez Fryderyka Chopina w 1825[1][2][3]. Wydany w tym samym roku w Warszawie przez Andrzeja Brzezinę[3][4][5]. Opublikowany został później jako opus pierwsze[6][7]. Rondo utrzymane jest w stylu brillant[8][9].
Kompozycja powstała w okresie nauki Chopina w Liceum Warszawskim[10], do którego wstąpił w 1824[11]. Chopin uczył się wtedy jednocześnie u Józefa Elsnera[2], wymagającego od ucznia poznania różnych form muzycznych[12]. Utwór dedykowany został Luizie Linde („à Mme de Linde”)[a], żonie Samuela Linde, dyrektora szkoły[2][4][6].
Rondo ukazało się drukiem 2 czerwca 1825 nakładem księgarza Andrzeja Brzeziny (wydawnictwo działało wtedy od trzech lat[3]; w 1828 w tej samej oficynie opublikowano rondo op. 5[14])[5][7][15]. W tym samym dniu w Kurierze Warszawskim ukazała się informacja na ten temat[b]. Wydanie zawiera liczne nieścisłości merytoryczne[3].
10 czerwca w warszawskim konserwatorium Chopin wykonał utwór na eolomelodikonie podczas koncertu na rzecz Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności[5] zorganizowanego przez Józefa Jawurka[17], przyjaciela rodziny Chopinów[18]. Było to powtórzenie koncertu, który odbył się 27 maja w kościele ewangelickim. Na obu zagrali ci sami muzycy[5]. Po pierwszym koncercie w Allgemeine musikalische Zeitung opublikowano doniesienia anonimowego korespondenta, w których m.in. zachwalano zdolności improwizacyjne Chopina[17]. Była to pierwsza wzmianka o kompozytorze w prasie zagranicznej[19].
W Berlinie utwór ukazał się jako op. 1 w 1835 nakładem Adolpha Schlesingera[20][21]. W Warszawie wydanie miało być dostępne u Brzeziny[21]. W Londynie utwór ukazał się w marcu 1836 nakładem Wessel & Co. Strona tytułowa informowała o nowym wydaniu poprawionym przez „jego ucznia J. Fontanę”[22]. Brytyjski wydawca samowolnie opatrzył utwór tytułem „Adieu à Varsovie”[23][24]. W październiku 1836 kompozycję wydał w Paryżu Maurice Schlesinger[25]. W maju 1839 w Lipsku opus 1 wydał Hofmeister (wydanie poprawione częściowo przez kompozytora[3]). W Warszawie nuty miały być dostępne u Sennewalda[26]. Wydania opierano prawdopodobnie na warszawskim pierwodruku, korygując niektóre błędy (lub popełniając inne). Strony tytułowe informowały o dostępnych wersjach na 4 ręce[3][21][22][25][26]. Prawdopodobnie powielały one to samo skrócone opracowanie (brak taktów 100–129) nieznanego autora (dokonane bez udziału Chopina)[3].
Rękopis utworu zaginął[3]. Rękopis incipitu (dwóch pierwszych taktów)[c] przechowywany jest w Bibliotece Narodowej Francji[28].
Utwór rozpisany w 357 taktach[29][30] rozpoczyna się skokami między dźwiękami C i G granymi staccato. Refren (temat I) nawiązuje do rond Ludwiga van Beethovena[8]. Między refrenami występują po dwa kuplety[1] , przy czym pierwszy kuplet pełni funkcję tematu II[8]. Według Fredericka Niecksa „tematy zbyt luźno są ze sobą powiązane”[31]. Zdaniem Mieczysława Tomaszewskiego „tematom brak (...) jeszcze owej typowo chopinowskiej wyrazistości melodycznej i śpiewności”[1] . Czas trwania utworu wynosi ok. 7,5 minuty[8].
W liście z 11 stycznia 1832 Robert Schumann polecał Friedrichowi Wieckowi nauczenie ronda op. 1 swojej córki Clary (późniejszej żony Schumanna)[31]. Zdaniem Fredericka Niecksa „indywidualność kompozytora jest tu jeszcze słabo widoczna, jednak nie możemy zarzucić mu naśladowania jakiegokolwiek mistrza”[31]. Mieczysław Tomaszewski pisał: „Do badań nad twórczością Chopina (...) utwór ten ma szczególne znaczenie. Widoczne są tam wzory muzyki klasycznej, zarówno w strukturowaniu refrenu, tematu podstawowego jak i części wewnętrznych (...). Język harmoniczny tego utworu odpowiada zasadom muzyki klasycznej. (...) Natomiast stosunki harmoniczne zachodzące pomiędzy tematami zdradzają już wzory późniejsze”[6].
Rondo op. 1 nagrali m.in. Ludwik Stefański (ok. 1960)[d] i Adam Harasiewicz (ok. 1965)[e][32].