Rosine Stoltz

Rosine Stoltz
	; Fotografia Rosine Stoltz wykonana przez Nadara
Imię i nazwisko	Victoire/Victorine Noël
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1815 ; Paryż
Pochodzenie	francuskie
Data i miejsce śmierci	28 lipca 1903 ; Paryż
Typ głosu	mezzosopran
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	śpiewaczka
	Multimedia w Wikimedia Commons

Rosine Stoltz, właśc. Victoire lub Victorine Noël^[1]^[2]^[3] (ur. 13 lutego 1815 w Paryżu, zm. 28 lipca 1903 tamże^[1]^[2]^[3]) – francuska śpiewaczka operowa, mezzosopran.

Życiorys

Była córką woźnego, objęta opieką przez księżną de Berri została posłana na nauki do konwentu żeńskiego^[2]. Jej talent wokalny został dostrzeżony przez Alexandre’a-Étienne’a Chorona, który wykształcił ją i zapewnił debiut sceniczny w Paryżu i Brukseli w 1832 roku^[1]. Na początku swojej kariery posługiwała się nazwiskiem Rosine Niva, później występowała pod nazwiskiem Ternaux i jako Héloise Stoltz^[2]. W 1837 roku odniosła pierwszy wielki sukces w brukselskim Théâtre de la Monnaie rolą Racheli w Żydówce Jacques’a Fromentala Halévy’ego^[1]^[2]. Następnie występowała w Paryżu, gdzie brała udział w premierach kolejnych oper Fromentala Halévy’ego: Guido et Ginevra (1838), La reine de Chypre (1841), Charles VI (1843) i Le lazzarone (1844)^[1]. Wystąpiła także w prapremierowych przedstawieniach oper Hectora Berlioza Benvenuto Cellini (1838, jako Ascanio) oraz Gaetano Donizettiego Faworyta (1840, jako Leonora) i Dom Sébastien (1843, jako Zayda)^[1]^[2]^[3]. Ze względu na burzliwy tryb życia, eliminowanie ze sceny rywalek i romans z dyrektorem Léonem Pilletem była atakowana przez prasę jako intrygantka i w 1847 roku w atmosferze skandalu odeszła z opery paryskiej^[1]^[2]^[3]. W latach 1850–1859 występowała w Brazylii na osobiste zaproszenie cesarza Piotra II^[1]^[2], otrzymując wówczas wynagrodzenie w kwocie 400 tysięcy franków za jeden sezon operowy^[2]. W 1860 roku występem w Lyonie zakończyła karierę sceniczną^[1]^[2].

Zasłynęła licznymi romansami i krótkotrwałymi małżeństwami, oskarżano ją o przyczynienie się do choroby umysłowej Gaetano Donizettiego^[3]. Po przejściu na emeryturę stała się posiadaczką kilku tytułów arystokratycznych, pozbawionych jednak większego znaczenia^[3]. W 1865 roku otrzymała z rąk księcia Ernesta II tytuł baronowej Stoltzenau i hrabiny Ketschendorf^[2]. W 1872 roku po ślubie z księciem Karolem z Lesignano otrzymała tytuł księżnej Lesignano, w 1878 roku poślubiła natomiast hiszpańskiego księcia Manuela Godoi Bassano de la Paix^[2]. Pod nazwiskiem księżnej Lesignano wydała w 1880 roku pracę Les Constitutions de tons les pays civilisés, opublikowała też sześć pieśni, żadnego z tych dzieł prawdopodobnie jednak nie napisała osobiście^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 126. ISBN 978-83-224-0866-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3490. ISBN 0-02-865530-3.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f The Grove Book of Opera Singers. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 467–468. ISBN 978-0-19-533765-5.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 126. ISBN 978-83-224-0866-7.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3490. ISBN 0-02-865530-3.

[grove-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f The Grove Book of Opera Singers. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 467–468. ISBN 978-0-19-533765-5.

[1]

[2]

[3]