wieś | |
Kościół św. Antoniego Padewskiego w Roszowickim Lesie | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2007) |
590 |
Strefa numeracyjna |
77 |
Kod pocztowy |
47-253[2] |
Tablice rejestracyjne |
OK |
SIMC |
0492888 |
Położenie na mapie gminy Cisek | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa opolskiego | |
Położenie na mapie powiatu kędzierzyńsko-kozielskiego | |
50°15′18″N 18°13′23″E/50,255000 18,223056[1] |
Roszowicki Las (dodatkowa nazwa w j. niem. Roschowitzwald, w latach 1936-45 Eichrode) – wieś w Polsce, położona w województwie opolskim, w powiecie kędzierzyńsko-kozielskim, w gminie Cisek[3][4].
W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do ówczesnego województwa opolskiego.
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0492894 | Głogowiec | część wsi |
0492902 | Szypowiec | część wsi |
Folwark Roszowicki Las powstał w 1750 na leśnych gruntach wsi Roszowice.
Grunty pod osadę wykupił od hrabiego von Gaschina młynarz Damboń, który został pierwszym osadnikiem.
Rodzina Damboń wciąż zamieszkuje w swoim gospodarstwie w Roszowickim Lesie (już ponad 250 lat), a grobowce jej przedstawicieli znajdują się na miejscowym cmentarzu przykościelnym. Pieniądze ze sprzedaży gruntów zasiliły fundację klasztoru na Górze św. Anny, z której hrabia von Gaschin w XVIII w. odnawiał kaplice kalwaryjskie. W 1845 wieś liczyła już 99 domów i 628 mieszkańców.
W 2014 roku mieszkańcy Roszowickiego Lasu wraz z mieszkańcami sąsiednich miejscowości zostali uhonorowani Nagrodą im. Jana Rodowicza „Anody” za wspieranie oddziału hematologii i onkologii dziecięcej Kliniki w Zabrzu[5].
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[6]:
Na terenie wsi znajdują się ślady osady z okresu celtyckiej kultury lateńskiej.
Pierwsze penetracje archeologiczne na jej terenie miały miejsce w I połowie XX w., a zabytki z tych prac trafiły do muzeum w Raciborzu w 1931 i do Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu w 1932.
Badania i prace archeologiczne na większą skalę rozpoczęto tu w ostatnim ćwierćwieczu XX w. Prowadzone były przez naukowców z Katedry Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego.