Rozgałęzienia typu monopodialnego

Świerk pospolity

Rozgałęzienia typu monopodialnego – charakteryzują rośliny, u których oś główna rośnie silniej od odgałęzień bocznych i w efekcie zawsze jest od nich dłuższa. Odgałęzienia każdego kolejnego rzędu rosną słabiej od odgałęzień wyższych rzędów[1].

Przykładem tego typu wzrostu są drzewa iglaste (zwłaszcza świerk o stożkowatym pokroju korony). W przypadku storczyków te o monopodialnym typie wzrostu nie tworzą pseudobulw[2].

U niektórych widłaków występują rozgałęzienia pseudomonopodialne. U roślin tych (np. u widłaka goździstego) po podziale dychotomicznym jedno z odgałęzień rośnie silniej i odsuwa na bok słabiej rosnące[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Botanika Morfologia. Wyd. t. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 167-170. ISBN 83-01-10951-3.
  2. ↑ Krystyna Oszkinis: Storczyki. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2004, s. 37-38. ISBN 83-09-01774-X.