| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||
Wzór sumaryczny |
C40H56O | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa |
552,85 g/mol | ||||||||||||||||
Wygląd |
ciemnoczerwone lub pomarańczowoczerwone kryształy[1] | ||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||||||
PubChem | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
Rubiksantyna (E161d) – organiczny związek chemiczny z grupy ksantofili (podgrupa karotenoidów). Naturalny, żółtopomarańczowy lub pomarańczowoczerwony barwnik spożywczy. Do celów produkcyjnych uzyskuje się go z płatków roślin z rodziny różówatych[2]. Chociaż początkowo sądzono, że barwnik jest specyficzny dla rodzaju Rosa to kolejne badania wykazały jego obecność także u innych roślin[3]. Poza płatkami kwiatów, rubiksantyna może występować także w owocach, co potwierdzono u goździkowca jednokwiatowego, którego owoce są spożywane w Ameryce Łacińskiej[4]. Barwnik wykryto również u bakterii Staphylococcus aureus[5].
Dopuszczalne dzienne spożycie wynosi 5 mg/kg masy ciała[2].