Pełne imię i nazwisko |
Rudolph John Scholz | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
17 czerwca 1896 | |||||||||
Data i miejsce śmierci |
9 grudnia 1981 | |||||||||
Wzrost |
167 cm | |||||||||
Rugby union | ||||||||||
Pozycja | ||||||||||
Kariera seniorska | ||||||||||
| ||||||||||
Reprezentacja narodowa | ||||||||||
| ||||||||||
|
Rudy Scholz, właśc. Rudolph John Scholz (ur. 17 czerwca 1896 w Kewanee, zm. 9 grudnia 1981 w Palo Alto)[1] – amerykański prawnik, sportowiec, olimpijczyk, zdobywca złotych medali w rugby union na igrzyskach w Antwerpii 1920 i w Paryżu 1924.
Jego rodzicami byli Catherine i Rudolph John Scholz, niemieccy imigranci. W latach 1901–1902 przebywał z nimi w Niemczech, po czym rodzina powróciła do USA[2]. Studiował na Santa Clara University, gdzie reprezentował barwy Santa Clara Broncos w koszykówce, rugby union i futbolu amerykańskim[2], a następnie związał się z Olympic Club[3].
Z reprezentacją Stanów Zjednoczonych dwukrotnie uczestniczył w igrzyskach olimpijskich[4]. W turnieju rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1920 złożona w większości ze studentów uniwersytetów Santa Clara, Berkeley i Stanford amerykańska drużyna pokonała faworyzowanych Francuzów 8–0 w spotkaniu rozegranym 5 września 1920 roku na Stadionie Olimpijskim[5]. Jako że był to jedyny mecz rozegrany podczas tych zawodów[6][7], oznaczało to zdobycie złotego medalu przez zawodników z Ameryki Północnej[8][9]. Wziął również udział w turnieju rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1924[10]. Wystąpił w obu meczach tych zawodów, w których Amerykanie na Stade de Colombes pokonali 11 maja Rumunię 37–0[11], a tydzień później Francję 17–3[12][9]. Wygrywając oba pojedynki Amerykanie zwyciężyli w turnieju zdobywając tym samym złote medale igrzysk[13].
W reprezentacji USA w latach 1920–1924 rozegrał łącznie 4 spotkania nie zdobywając punktów[14]. Prócz trzech meczów w turniejach olimpijskich zagrał także przeciw Francuzom 10 października 1920 roku[15].
Po ukończeniu wydziału prawa został przyjęty do palestry w Kalifornii w sierpniu 1922 roku[16]. Został zastępcą prokuratora w San Francisco, a w 1952 roku otworzył prywatną praktykę[2].
Walczył w II wojnie światowej i za udział w bitwie o Okinawę otrzymał Brązową Gwiazdę[9].