Rychowo

Rychowo

wieś
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	białogardzki
Gmina	Białogard
Wysokość	48 m n.p.m.
Liczba ludności (2007)	195
Strefa numeracyjna	94
Kod pocztowy	78-217[2]
Tablice rejestracyjne	ZBI
SIMC	0303054
Położenie na mapie Polski Rychowo
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Rychowo
Położenie na mapie powiatu białogardzkiego Rychowo
Położenie na mapie gminy wiejskiej Białogard Rychowo
53°56′37″N 15°50′27″E/53,943611 15,840833[1]

Rychowo (do 1945 r. niem. Groß Reichow) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Białogard. W latach 1975–1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 195 mieszkańców.

Geografia

Wieś leży ok. 13 km na południowy zachód od Białogardu, między Sławoborzem a miejscowością Stanomino, przy trasie byłej linii wąskotorowej Białogard – Lepino.

Historia

Rychowo to stare lenno rodziny von Podewils, do której należało do poł. XIX wieku z krótką przerwą w XVIII wieku, kiedy znalazła się w posiadaniu rodziny von Manteuffel, później rodziny Wendland. W 1884 r. majątek był własnością Marii von Holtzendorf. Do niej należał również w tym czasie inny majątek rodziny von Podewils – Podwilcze. Rychowo pozostało w rękach Holtzendorfów do końca II wojny światowej.

Zabytki i ciekawe miejsca

Pałac z końca XIX wieku, w stylu eklektycznym, z elementami neorenesansowymi. Założony na planie prostokąta, z ryzalitem od frontu i dwoma pięciobocznymi wieżyczkami przy tylnej ścianie. Do szczytu budynku od strony południowo-zachodniej przylega murowana weranda, poprzedzona schodami. Pałac jest zwrócony fasadą na północny zachód. Jest to budynek dwukondygnacyjny z częściowo mieszkalnym poddaszem. Przykryty dwuspadowym dachem. Elewacja frontowa 11-osiowa. Otwory prostokątne zamknięte łukiem pełnym, pow. użytkowa 800 m². Cokół budynku oddzielony profilowanym gzymsem. Elewacja z wyjątkiem ryzalitu boniowana, rozczłonkowana poziomo profilowanymi gzymsami parapetowymi. W ryzalicie frontowym otwory przyziemia i piętra ujęte w potrójne arkady o gładkich pilastrach. Ściany poniżej okna i wnęk przyziemia w ryzalicie rozczłonkowano kwadratowymi płycinami. Wieżyczki elewacji ogrodowej bogato zdobione.Część pomieszczeń we wschodniej części traktu frontowego zdobiona stiukowymi rozetami. Na południowy zachód od pałacu rozciąga się park.

Park o pow. 8,32 ha, założony w drugiej połowie XIX wieku, z ciekawym drzewostanem: platan klonolistny o obw. 368 cm, dwie jodły kaukaskie, jodła pospolita, daglezja zielona, sosna wejmutka oraz dąb szypułkowy o obw. 300 cm.

Nieczynny ewangelicki cmentarz o pow. 0,08 ha łączący się w całość z parkiem, Na cmentarzu rośnie dąb o obw. 300 cm, w runie natomiast bluszcz i konwalia majowa.

Gospodarka

We wsi funkcjonują wodociąg grupowy zaopatrujący wieś wraz z Podwilczem, zbiorczy system odprowadzania ścieków oraz kotłownia węglowa.

Transport

W miejscowości znajduje się przystanek komunikacji autobusowej.

Turystyka

Przez miejscowość prowadzą dwa lokalne szlaki turystyczne:

• Szlak torami byłej kolejki wąskotorowej – rowerowo – pieszy, nieoznakowany
• Szlak krajobrazy i parki Gminy Białogard – rowerowy.

Przypisy

1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 119082
2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1128 [zarchiwizowane 2022-10-26] .

Bibliografia

• Plan Rozwoju Lokalnego Gminy Białogard na lata 2005-2013, Białogard, UG, 2005
• Andrzej Świrko, Pałace, dwory i zamki w dorzeczu Parsęty, POT, 2005, ISBN 83-7263-900-0.