Ryszard Oborski

Ryszard Oborski
Data i miejsce urodzenia

2 maja 1952
Poznań

Wzrost

181 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Mistrzostwa świata
złoto Meksyk 1974 K-2 500 m
złoto Sofia 1977 K-4 500 m
złoto Sofia 1977 K-4 1000 m
srebro Duisburg 1979 K-4 1000 m
srebro Nottingham 1981 K-4 10 000 m
brąz Meksyk 1974 K-1 4 x 500 m
brąz Meksyk 1974 K-4 10 000 m
brąz Belgrad 1978 K-4 500 m
brąz Duisburg 1979 K-4 500 m
brąz Tampere 1983 K-4 10 000 m

Ryszard Józef Oborski (ur. 2 maja 1952 w Poznaniu) – polski kajakarz, trener, medalista mistrzostw świata, olimpijczyk z Montrealu 1976 i Moskwy 1980. Występował w Posnanii i Zawiszy Bydgoszcz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Treningi rozpoczął mając trzynaście lat w Posnanii. Trenował przede wszystkim z Cyrylem Talarowskim. W 1971 uczestniczył jako junior w Mistrzostwach Świata w Belgradzie[1].

Był czołowym polskim kajakarzem lat 70. XX wieku. W latach 1972–1983 był siedmiokrotnym mistrzem Polski w:

  • konkurencji K-1 na dystansie 10 000 metrów,
  • konkurencji K-2 na dystansie 500 metrów,
  • konkurencji K-4 na dystansie 1000 metrów,
  • konkurencji K-4 na dystansie 500 metrów,
  • konkurencji K-4 na dystansie 10 000 metrów.

Był wielokrotnym medalistą mistrzostw świata:

Był finalistą mistrzostw świata w roku:

  • 1971 - 4. miejsce w sztafecie K-1 4 x 500 metrów,
  • 1973 - 4. miejsce w sztafecie K-1 4 x 500 metrów, 6. miejsce w K-4 na dystansie 1000 metrów,
  • 1974 - 4. miejsce w K-1 na dystansie 1000 metrów,
  • 1978 - 7. miejsce w K-4 na dystansie 1000 metrów.

Na igrzyskach olimpijskich w roku 1976 w Montrealu wystartował w konkurencji K-2 na dystansie 500 metrów (partnerem był Grzegorz Śledziewski) gdzie polska osada odpadła w półfinale oraz w konkurencji K-4 na dystansie 1000 metrów (partnerami byli: Henryk Budzicz, Kazimierz Górecki, Grzegorz Kołtan). Polska osada zajęła 5. miejsce.

Na igrzyskach olimpijskich w roku 1980 w Moskwie wystartował w konkurencji K-4 na dystansie 1000 metrów (partnerami byli: Daniel Wełna, Grzegorz Śledziewski, Grzegorz Kołtan). Polska osada zajęła 4. miejsce.

Po zakończeniu kariery sportowej podjął pracę trenera. W latach 1997–2001 był trenerem kadry Polski juniorów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Jacek Pałuba, ''Robił to, co lubił'', w: ''IKS Poznański Informator Kulturalny, Sportowy i Turystyczny'' nr 6/2020, s. 62, ISSN 1231-9139

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]