Sammy Angott

Sammy Angott
Salvatore Engotti
ilustracja
Pseudonim

The Clutch

Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1915
Washington

Data i miejsce śmierci

22 października 1980
Euclid

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

171 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

lekka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

131

Zwycięstwa

94

Przez nokauty

22

Porażki

29

Remisy

8

Sammy Angott (ur. jako Salvatore Engotti 17 stycznia 1915 w Washington w Pensylwanii, zm. 22 października 1980 w Euclid w stanie Ohio) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii lekkiej.

Angott był bokserem, którego styl walki nie był widowiskowy. Często klinczował (stąd przydomek The Clutch) i niewiele walk wygrał przez nokaut. Dwukrotnie jednak zdobywał tytuł mistrza świata.

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1935. W 1938 dwukrotnie wygrał z Wesleyem Rameyem, stoczył trzy walki z Leo Rodakiem, z których pierwszą przegrał, a dwie następne wygrał a także pokonał Freddiego Millera. W 1939 wygrał m.in. z Baby Arizmendim.

3 maja 1940 w Louisville zmierzył się z Daveyem Dayem o wakujący tytuł mistrza świata organizacji NBA w wadze lekkiej (NBA pozbawiła pasa dotychczasowego mistrza Lou Ambersa za odmowę walki z Dayem[1]). Sędzią ringowym i jedynym sędzią punktowym był Jack Dempsey, który przyznał zwycięstwo na punkty po 15 rundach Angottowi[2]. W 1940 Angott nie bronił tytułu, tylko stoczył kilka walk towarzyskich, w których m.in. zremisował z Arizmendim, przegrał z Fritziem Zivicem i pokonał Boba Montgomery'ego. W 1941 wygrał w walkach towarzyskich m.in. z Lennym Mancinim (ojcem Raya „Boom Boom” Manciniego[3]) oraz przegrał z Sugar Rayem Robinsonem, a 19 grudnia w Madison Square Garden w Nowym Jorku zmierzył się z mistrzem świata wagi lekkiej według NYSAC Lewem Jenkinsem. Wygrał jednogłośnie na punkty i został uniwersalnym mistrzem świata. 15 maja 1942 w Madison Square Garden pokonał w obronie tytułu Alliego Stoltza. W wym samym roku wygrał dwukrotnie w towarzyskich walkach z Bobem Montgomerym i przegrał ponownie z Sugar Rayem Robinsonem. W grudniu 1942 ogłosił rezygnację z tytułu mistrza świata wskutek kontuzji dłoni, a także, ponieważ postanowił pracować w stalowni dla wspomożenia wysiłku USA podczas II wojny światowej[2].

Jednak już 19 marca 1943 Angott walczył ponownie w Madison Square Garden z niepokonanym dotąd w 62 walkach Williem Pepem. Angott wygrał tę walkę na punkty po 10 rundach[4]. 11 czerwca tego roku, również w MSG, przegrał na punkty z Henrym Armstrongiem, a 27 października w Los Angeles pokonał w walce o wakujący tytuł mistrza świata NBA w wadze lekkiej Sluggera White'a. 28 stycznia 1944 zremisował w towarzyskiej walce z Beau Jackiem, a 8 marca tego roku w Los Angeles stracił tytuł mistrza świata po porażce z Juanem Zuritą.

Później już nie walczył o tytuł, ale mierzył się z wieloma znanymi pięściarzami. W 1944 został dwukrotnie pokonany przez Ike’a Williamsa, z którym wygrał w 1945. W 1946 przegrał z Beau Jackiem i po raz trzeci z Sugar Rayem Robinsonem. Kontynuował karierę do 1950.

Zmarł w październiku 1980 w szpitalu Cleveland Clinic w Euclid po doznaniu udaru mózgu kilka dni wcześniej[5].

Został wybrany w 1998 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wykaz walk zawodowych Angotta [online], boxrec.com [dostęp 2013-03-29] (ang.).
  2. ↑ a b James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 272. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
  3. ↑ Sammy Angott [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-03-29] (ang.).
  4. ↑ Dokładny opis tej walki w Clarence George, The Impudent Sammy Angott [online], Boxing.com, 19 marca 2013 [dostęp 2021-09-17] [zarchiwizowane z adresu 2018-09-10] (ang.).
  5. ↑ Boxer Sammy Angott Dies. „Obsever Reporter”, 1980-10-23. [dostęp 2013-03-29]. (ang.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzowie świata wagi lekkiej w boksie