Data i miejsce urodzenia |
29 sierpnia 1900 | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
21 marca 1980 | ||||||||||||||||||
Wzrost |
174 cm | ||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
|
Samuel Ferris (ur. 29 sierpnia 1900 w Dromore, zm. 21 marca 1980 w Torquay[1]) – brytyjski lekkoatleta (długodystansowiec), wicemistrz olimpijski z 1932.
Urodził się w Irlandii Północnej. Specjalizował się w biegu maratońskim. Zajął 5. miejsce w tej konkurencji na igrzyskach olimpijskich w 1924 w Paryżu, a na igrzyskach olimpijskich w 1928 w Amsterdamie był ósmy[1].
Zdobył srebrny medal w maratonie na Igrzyskach Imperium Brytyjskiego w 1930 w Hamilton za Dunkym Wrightem ze Szkocji. Reprezentował na tych zawodach Anglię (nie było reprezentacji Irlandii Północnej)[2][3].
Na igrzyskach olimpijskich w 1932 w Los Angeles zdobył srebrny medal w biegu maratońskim za Juanem Carlosem Zabalą z Argentyny, a przed Armasem Toivonenem z Finlandii[1].
Był mistrzem Wielkiej Brytanii (AAA) w maratonie w latach 1925-1927[4].
W latach 1925-1928 trzykrotnie ustanawiał rekord Wielkiej Brytanii w maratonie do wyniku 2:33:00 26 września 1928 w Liverpoolu[5]. Jego rekord życiowy w tej konkurencji, uzyskany na igrzyskach olimpijskich w 1932, wynosił 2:31:55[6].
Ferris służył od 1918 do 1950 w Royal Air Force, a następnie był reporterem Athletics Weekly[1].