Samuel Ludwik Zasadius lub Sassadius (ur. 1695, zm. 1756) – pisarz, pastor, pietysta.
Samuel Ludwik urodził się w okolicy Brzegu lub, jak podają inne źródła, we wsi Komorzno w powiecie kluczborskim.
Pochodził z rodziny pastora ewangelickiego, Samuela Sebalda, zajmującego się oprócz pracy duszpasterskiej m.in. tłumaczeniami ksiąg religijnych. Podobnym szlakiem podąży w swoim dorosłym życiu również Samuel Ludwik[1], który prawdopodobnie z domu wyniósł znajomość j. polskiego. Kształcił się na uniwersytecie we Wittenberdze, gdzie uległ wpływom pietyzmu. W 1721 roku otrzymał posadę piątego pastora luterańskiego w Cieszynie. Wygnany stamtąd w 1730 roku rozporządzeniem cesarskim, dzięki hr. Hencklów-Donnersmarcków otrzymał posady kaznodziejskie w Polzig w Saksonii i Straussfurt w Turyngii. W 1742 powrócił na Śląsk i był pastorem w Tarnowskich Górach. Drukował wyłącznie po polsku, głównie książki dewocyjne w barokowej formie. „Nowy Pana naszego Jezusa Chrystusa Testament" (1725), „Mały katechizm" M. Lutra (1727), „Rajski ogródeczek" J. Arndta (1736). Zmarł w marcu w Tarnowskich Górach[2].
W cieszyńskiej parafii przebywał zaledwie 10 lat. Podobnie jak jego przyjaciel i współpracownik Jan Muthmann oskarżany o sprzyjanie pietyzmu, musiał opuścić parafię w 1730 roku.
W latach 1742–1756 kierował Parafią Ewangelicko-Augsburską w Tarnowskich Górach[3].
Do jednego z najbardziej znanych należy jego utwór „Muzyka anielska”, dedykowany pewnemu szlachcicowi z Byczyny[4].