Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej | |||||||||||
Państwo | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||||||
Wyznanie | |||||||||||
Kościół | |||||||||||
Diecezja | |||||||||||
bazylika mniejsza • nadający tytuł |
od 12 listopada 1954 | ||||||||||
Wezwanie | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Położenie na mapie Portugalii | |||||||||||
39,632427°N 8,671538°W/39,632427 -8,671538 | |||||||||||
Strona internetowa |
Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej (port. Santuário de Nossa Senhora do Rosário de Fátima lub Santuário de Fátima) – ośrodek pielgrzymkowy poświęcony Matce Bożej Fatimskiej, znajdujący się w mieście Fatima w środkowo-zachodniej Portugalii. Teren ośrodka należy do Kościoła katolickiego.
Sanktuarium zostało wybudowane w miejscu objawień Matki Bożej, które rozpoczęły się 13 maja i trwały do 13 października 1917.
W miejscu objawień Matki Boskiej 13 maja, czerwca, lipca, września i października 1917 wzniesiono postument z jej figurą. Zgodnie z jej prośbą przekazaną trojgu pastuszkom zbudowano też kaplicę (od 28 kwietnia do 15 czerwca 1919). Pierwszą mszę odprawiono w niej 13 października 1921.
6 marca 1922 kaplica została wysadzona w powietrze, po czym jeszcze w tym samym roku odbudowano ją. 12 maja 1982 z okazji wizyty papieża Jana Pawła II zbudowano nad nią zadaszenie a w 1988 pokryto ją drzewem sosnowym sprowadzonym z Rosji, z północnej Syberii. Kaplica pomimo renowacji zachowała swój pierwotny, ludowy charakter.
Przy południowym wejściu do Sanktuarium ustawiono pomnik zbudowany z fragmentu Muru Berlińskiego i odsłonięty 13 sierpnia 1994. Fragment bloku ze zburzonego muru dostarczył Virgílio Casimiro Ferreira, portugalski emigrant zamieszkały w Niemczech. Pomnik waży 2600 kg, ma 3,60 m wysokości i 1,2 m szerokości[3].
Bazylika została zbudowana w miejscu, gdzie 13 maja 1917, troje bawiących się pastuszków zobaczyło nagle błyskawicę, która ich przestraszyła. Gdy zebrali stado owiec i wracali do domu, ukazała im się Matka Boska. Projekt kościoła wykonał holenderski architekt Gerard van Kriechen. 13 maja 1928 arcybiskup Evory Manuel da Conceiçăo Santos poświęcił kamień węgielny pod budowę świątyni. Kościół konsekrowano 7 października 1953. W listopadzie 1954 papież Pius XII dekretem „Luce Suprema” nadał kościołowi tytuł bazyliki mniejszej[4].
Po obu stronach Placu Modlitwy w Sanktuarium znajdują się budynki domów rekolekcyjnych: Matki Boskiej Bolesnej i Matki Boskiej z Góry Karmel. W ciągu roku odbywają się w nich wydarzenia o charakterze religijnym i duszpasterskim.
Budowę Domu Rekolekcyjnego Matki Boskiej Bolesnej rozpoczęto w 1926 z przeznaczeniem na schronisko dla chorych.
Do Domu Rekolekcyjnego Matki Boskiej z Góry Karmel przylega budynek Rektoratu. Znajdują się w nim prawie wszystkie wydziały Sanktuarium. Budynek został poświęcony 13 maja 1986 przez kardynała Lizbony António Ribeiro. W atrium Rektoratu stoi figura Matki Boskiej Fatimskiej dłuta Teixeira Lopesa.
Po drugiej stronie Alei Biskupa Jose Correia da Silva zbudowano Centrum Pastoralne im. Pawła VI, który 13 maja 1967 przybył jako pielgrzym do Fatimy. Budynek Centrum zaprojektował architekt J. Carlos Loureiro. Kamień węgielny poświęcił 13 maja 1979 roku kardynał Franjo Šeper, prefekt Kongregacji Nauki Wiary w latach 1968–1981. Centrum jest miejscem wydarzeń religijnych, kulturalnych i naukowych[5].
Zbudowana w latach 2004–2007 kosztem 80 milionów euro, pokrytym wyłącznie z ofiar pielgrzymów. Znajduje się na 4. miejscu wśród największych kościołów świata. Ma wewnątrz 8633 miejsca siedzące, w tym 76 dla osób niepełnosprawnych. Wnętrze jest nachylone amfiteatralnie, dzięki czemu ołtarz jest dobrze widoczny z każdego miejsca. W prezbiterium jest miejsce dla ok. 100 księży-koncelebransów.
Za pomocą ruchomej, 2-metrowej wysokości ściany można podzielić przestrzeń świątyni na dwa sektory mające odpowiednio 3175 i 5458 miejsc. Bazylika ma trzy kaplice: Najświętszego Serca Jezusowego, Niepokalanego Serca Maryi i Zmartwychwstania Jezusa[6].