Santander Cycles – system odpłatnego wypożyczania rowerów, działający w ramach Transport for London. Projekt został uruchomiony 30 lipca 2010 roku w Londynie (Wielka Brytania). Rowery, a także cały system, powszechnie zwane są Boris Bikes (rowery Borysa)[1] – od imienia burmistrza Londynu Borisa Johnsona[2].
Santander Cycles rozpoczął działalność z 5000 rowerów i 315 stacjami dokującymi, zlokalizowanymi w City of London i 7 spośród 32 gmin Londynu[3]. Początkowo wypożyczenie roweru wymagało wstępnej opłaty rejestracyjnej, uiszczanej w celu uzyskania elektronicznego klucza dostępu. 3 grudnia 2010 roku zasady wypożyczania zmieniono na korzyść chętnych do okazjonalnego korzystania z usług systemu. Po zmianach nie wymaga się już rejestracji. Jedynym warunkiem jest posiadanie ważnej karty debetowej bądź kredytowej[4].
Koszt wdrożenia projektu i jego funkcjonowania przez sześć lat został oszacowany na 140 milionów funtów. System jest pierwszym w strukturze Transport for London, który przyniósł zyski już po 10 tygodniach od jego wprowadzenia (w założeniach miał przynosić zyski po trzech latach od inauguracji)[5]. Przez 5 pierwszych lat, do marca 2015 r. system był sponsorowany przez bank Barclays, który zasilił program 25 milionami funtów (18% początkowych kosztów) w ciągu pięciu lat[6]. System nosił wtedy nazwę Barclays Cycle Hire. Od kwietnia 2015 r. głównym sponsorem jest Banco Santander[7].
Realizacja programu została zlecona spółce Serco, która jest również operatorem systemu[8]. Rowery i stacje dokujące są produkowane w Kanadzie. Oparte są na systemie Bixi, działającym w Montrealu i innych kanadyjskich miastach[9].
Regularni użytkownicy mogą zarejestrować się na stronie internetowej Transport for London, by uzyskać dzienny, tygodniowy bądź roczny dostęp do korzystania z rowerów. Następnie TfL wysyła drogą pocztową elektroniczny klucz dostępu, który kosztuje 3 £. Klucz jest aktywowany przed pierwszym użyciem. Na jedno konto użytkownika można zarejestrować cztery klucze. Po włożeniu klucza do gniazda w stacji dokującej użytkownik otrzymuje informację o weryfikacji konta (pomarańczowe światło) oraz o zwolnieniu blokady roweru (zielone światło)[10].
Od 3 grudnia 2010 roku BCH dostępny jest dla niezarejestrowanych w TfL użytkowników[11]. Posiadacze kart MasterCard, Visa lub kart debetowych (z chipem i PIN-em) mogą wypożyczyć rower dzięki instrukcjom wyświetlanym na ekranie terminalu. Po wykupieniu dostępu (na 24 godziny lub 7 dni) pierwszych 30 minut podróży jest bezpłatne[12]. Opłaty za korzystanie z roweru dla użytkowników niezarejestrowanych w TfL są takie same jak dla użytkowników zarejestrowanych.
Każdy rower wyposażony jest w funkcje, mające na celu zapewnienie komfortu jazdy i bezpieczeństwa użytkownikom, w tym[13]:
Stacje dokujące składają się z terminali i punktów dokowania, gdzie mocowane są rowery. Terminale wyposażone są w ekran umożliwiający:
W ciągu pierwszych dziesięciu tygodni działania BCH 90 tys. użytkowników zarejestrowało się na stronie Transport for London, a następnie odbyło milion przejazdów[14]. Użytkownik, który odbył milionową podróż, w nagrodę otrzymał roczne darmowe członkostwo w programie dla siebie i trzech swoich znajomych[15].
Przez pierwsze trzy miesiące od uruchomienia usługi 95% podróży trwało mniej niż pół godziny, dając Transport for London przychody jedynie z opłaty dostępowej. W tym czasie system wygenerował przychód 323 545 £, co daje 3370 £ dziennie. Jedynie 72 700 z 1,4 miliona podróży uzyskały przychód, z tego 44% pochodziło z opłat 150 £ za „późny zwrot”[16].
Krytycznie podchodzono do systemu naliczania opłat za dostęp i użytkowanie. Pierwszych 30 minut użytkowania były zwolnione z opłat. Aby w dalszym ciągu korzystać za darmo z usługi, należy zadokować rower i odczekać 5 minut. Taki system sprawia, iż faktyczny przychód firmy jest uzależniony od wysokości nakładanych kar (np. za zniszczenie czy nieoddanie pojazdu) i opłat za późne zwroty[16].
Użytkownicy BCH skarżyli się m.in. na problemy z systemem komputerowym, obsługującym BCH, błędnie naliczane opłaty za przejazdy i problemy ze stacjami dokującymi[17][18]. Niektórzy użytkownicy zauważyli również, że rowery są zbyt ciężkie (23 kilogramy) i nieporęczne[19].
Według Transport for London w ciągu pierwszych sześciu miesięcy 2/3 rowerów musiało zostać poddanych naprawom. Spółka Serco naprawiała ponad 30 rowerów dziennie[20]. Do lutego 2011 roku trzy rowery zostały zupełnie zniszczone podczas użytkowania, a kolejnych 10 zostało skradzionych[21]. Sześć stacji dokujących zostało uderzonych przez pojazdy mechaniczne, a kolejnych sześć zdewastowano[20].
Użytkownicy BCH dokonują opłat za dostęp i użytkowanie[22]:
Czas | 24 godziny | 7 dni | Rok |
---|---|---|---|
Koszt | 2 £ | 10 £ | 90 £ |
Opłaty za korzystanie mają na celu podtrzymywanie stałego obiegu rowerów. W rezultacie, podczas gdy pierwszych 30 minut jest zwolnionych z opłat, późniejsze koszty znacznie rosną. Jeśli użytkownik zadokuje rower, musi upłynąć pięć minut, nim będzie mógł pobrać kolejny za darmo.
Czas | 30 min | 1 h | 1 h 30 min | 2 h | 2 h 30 min | 3 h | 6h | 24 h |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Stawka | za darmo | 1 £ | 4 £ | 6 £ | 10 £ | 15 £ | 35 £ | 50 £ |
Pozostałe opłaty
Wydarzenie | Późny zwrot | Uszkodzenie roweru | Niezwrócenie roweru |
---|---|---|---|
Koszt | 150 £ | do 300 £ | 300 £ |